De Egeïsche Zee en een wel heel luidruchtige Griekse peuter hebben ons tijdens de laatste van de drie ferryovertochten stevig in de greep gehouden, maar na 24 uur zetten we ten slotte toch voet aan wal in Ancona. Klein akkefietje nog bijna toen een Italiaanse Harley-man het nodig vond om diep in het ruim van het schip zijn protserige tweewieler in gang te steken terwijl er nog pakweg tweehonderd wagens het schip moesten verlaten. Zo´n Harley maakt een kloteherrie - veel meer dan wat wij noodgedwongen hebben geproduceerd bij de Iraans-Armeense grensovergang; zie eerdere post. Kortom: het was fijn om van die boot af te zijn.

Niet voor lang echter. Al van de eerste Italiaanse meters werd het klaar als boter dat onze versnellingsbak ofwel zwaar aan de tranquillizers zat, dan wel last ondervond van reuma in een extreem ver gevorderd stadium. Heel voorzichtigjes bolden we tot aan de kust bij Ravenna. Dooie boel daar overigens. Het leek alsof hier wel eens een toerist passeert. In de zomer. Maar op 9 oktober 2011 waren wij een van de weinige zielen die hun tent daar opsloegen. Hetgeen ongetwijfeld meer zegt over ons dan over wie er niet was.

In Casal Borsetti was het tijd om een aanvalsstrategie te bedenken. De Alpen en de reuma van onze Suzuki dreigden immers nog roet in het eten te strooien om onze veroveringstocht tot een goed einde te brengen. Aan het euvel van de DR viel niets te beginnen. Die taaie klant had gewoon een nieuwe heup in de vorm van een verse koppeling nodig. Geen zin om daar DHL-gewijs nog een week op te wachten. Logische oplossing: de patiënt veilig tot bij Prof. Dr. S. Heßler (vermaard specialist in het herstellen van motoren-op-leeftijd) te krijgen. Probleem: nog ruwweg 1.000 kilometer tussen Ravenna en Breitenbach (woonplaats van Professor Heßler). We probeerden de optie om een bestelwagen te huren, maar al snel bleek dat internationaal verhuur tussen twee kleine plaatsen niet evident is. Conclusie: onze olifant zou zijn reuma even uit het hoofd moeten zetten.

Meer dan tweeduizend jaar geleden was ene Hannibal Barkas er gelukkig ook in geslaagd om met zijn Carthaagse olifanten de Alpen over te steken. Zij het in de andere richting, naar de Po-vlakte toe. En toegegeven, de tijden waren anders. Wij hadden vandaag geen Galliërs aan nauwe bergpassen te vrezen. Maar ter hoogte van de Brennerpas lag al de eerste sneeuw van deze winter en de temperatuur zat niet ver boven het vriespunt. Niet ideaal op de motor. Reken daar nog eens bij dat elke keer op- of naar beneden schakelen er een te veel was en u weet, beste lezer, dat wij vandaag onze eigen veldtocht afgelegd hebben. Tussen de mist door, koos ik ergens in het Zillertal iets wat op een uitrit leek. Boven de mist vonden we het obligate kerkje . En het Gasthof waar wij nu verblijven en waarvan ik de naam alweer kwijt ben. Morgen wordt het dubbel gevaarlijk: we moeten dan naar “den Duits”. Den Duits waarvan iedere historicus en sportliefhebber weet dat je daarmee nooit klaar bent.

- stijn -