“We hebben een ‘tje poti’ mentaliteit en zijn vredelievend al maken we soms ruzie met elkaar. Als dat niet zo was had het volk Desi Bouterse niet gekozen als president.”

- Ronald Hooghart, Voorzitter van de Landsdienaren Organisaties, adviseur van Regering Bouterse-Ameerali en voorzitter van de Partij Belangenbehartgiging en Ontwikkeling

The Resource Curse, ook wel paradox of plenty, is het fenomeen dat landen en regio’s die rijk zijn aan natuurlijke hulpbronnen, moeite hebben met het maximaliseren van hun potentie. Een van de factoren die bijdraagt aan deze vloek, is corruptie. Het aanblijven van corrupte leiders is makkelijker in landen waar natuurlijke hulpbronnen en niet belastingen, de belangrijkste bron van inkomsten zijn voor een regering. De corruptie doet minder pijn voor een volk dat geen tot weinig vooruitgang ziet, maar van wie geen belastingverhogingen gevraagd worden, dan bij een volk dat voor elke cent die door haar corrupte leiders verspild wordt rechtstreeks in eigen zak moet gaan om het te betalen.

De begrotingsbehandelingen staan in de Surinaamse politiek meer bekend om quorum spelletjes, corruptie aantijgingen, afwezige en slapende regeringsleden en het negeren van vragen, gefaciliteerd door de meest regeringsgezinde, slaafse voorzitter zonder enig respect voor haar eigen positie, instituut, grondwet of trias politica in de geschiedenis van Suriname. Er is altijd ruimte voor theater, zoals bij de verwijdering van leden onder politiebegeleiding, die een voor geweld berispte plaatsvervanger vragen naar het geweld waar hij daags later voor terechtgewezen wordt.

Bij de begrotingsbehandelingen presenteert de oppositie echter stukken waaruit keer op keer blijkt dat verspilling en corruptie, vaak op een schaal van bedragen die de gehele levensloop aan inkomsten van de gemiddelde burger en in ieder geval het gemiddelde NDP lid, te boven gaan. Lid, geen bestuurslid, want die kring van miljonairs heeft zich voor en tijdens deze regeerperiode voldoende weten te verrijken aan cocaine, goud en kleptocratische politiekvoering om de afstand tot de achterban op meer dan alleen machtspositie te baseren.

De ‘tje poti’ mentaliteit bereikt zijn grens, wanneer aan de burger gevraagd wordt om het gat te dichten dat ontstaat, wanneer de natuurlijke hulpbronnen de hebzucht van een corrupt regime niet langer kunnen dragen. Dan worden de zonden van de overtreders hen niet meer vergeven, omdat de pijn concreter wordt en de bedragen niet langer een ongrijpbare statistiek zijn. Dan gaan het hongergevoel in de maag en in de geest strijden met de beschikbaarheid van vergiffenis voor miljonairs die zich per helikopter en zeewaardig jacht laten vervoeren, terwijl kinderen niet aan babyvoeding kunnen komen, leerkrachten hun salarissen niet ontvangen en een nachtje in het ziekenhuis liggen meer kost dan de gemiddelde ambtenaar in een week verdient.

Op 25 mei 2015 zal de waarheid blijken, maar uit allerlei peilingen en een gebrek aan protestacties op Venezolaanse, Egyptische of Suriname-anno-1982 (voordat de huidige President de vakbondsleiders vermoorde of als mol inzette) schaal, lijkt het alsof het de gemiddelde kiezer weinig deert. Degenen die afhankelijk zijn van een salaris of uitkering ontvangen die vooralsnog, hoewel laat, uiteindelijk wel. De aannemers, aan wie de regering ruim een miljard SRD aan achterstanden heeft, waarvan ze zelf bij monde van de Vice President, niet verwachten die te kunnen betalen, hebben minder geluk. Maar de belastingen zijn (vooralsnog) niet verhoogd. Dat de koopkracht van het volk daalt, heeft tot nu toe nog niet voor opstanden gezorgd. Maar op een dag wordt het Surinaams volk wakker. Die dag komt steeds dichterbij.