yaşasın! ne kadar da ideolojik yaklaşıyoruz birbirimize

bazen çok korkuyorum.

ama bu; aslanlarımı açıklamama engel olmuyor

çünkü fena halde yaraşıyor birbirine gece ve balta

ve anneciğim derdi vardı neyin altına giysen olur bir siyah pantolonum şimdi gibi ay!

tekhnem dolu müfsidle!

bu da caddelerden derviş dervişegelmeme mâni değildir

yolları ay bastı mı lambalara koşuyorum ya, bundan

bunun için kent nesnesi o bıçakla bakunin'di deştiğim

ki ben devletin taş kestiğini en baştan bilirdim

isa'yı polise doğru

lttuğum zaman.

ellerini el olarak tutmak istiyor ellerim

de ki bunun kaburgamdaki kiliseyle ilgisi yok değildir

zaten en az on iki kişiden biri haindir

ama gözlerimi öyle yırtma annem ilkokul öğretmeniydi benim!

sokaklara çıkıyorum sonra kedilerden görüyorum

gazinolardan

inanmazsın bir taşra kurmuşlar aynı bize bakıyor

bir yanım asaf halet söylüyor diğer yanım fabrika

bir şiiri birkaç kalemle yazmak lazımdır geliyor bana

bugün yepyeni bir imparatorluk öğreniyorum

ekmeğin ağırlığından da yeni bir imparatorluk

örneğin gül dönüyor bir beygiri tasfiye ediyor şair

arabca akdeniz diyor ben

aynadan dönüyorum ayna

benden dönmüyor.

çok sihirli bir kabri söndürüyorum

bir havari morfin gibi anne söylüyor

ağlıyorum bak bir çocuk bak bir çocuk bak

bak bir çocuk çok kötü bir gömlek kuruyor.

belki de yangın çıksa ve ikna edilmiş olurum

torbamı topluyorum ve annem şarkı dinlemiş olur

korkuyorum çobanım yok metal nazlı pim aktif

çözmüyorum çözersem kın fena halde kalınlaşıyor.

manchesterden geliyorlar ve liverpooldan geldiler

birazdan padişah mı öldürecekler dedim

bir milyon kadardılar ah atları vardı

artık seni bir çiçek yerine kopartmak

istiyorum sevgilim.

işte sahneden indim ve öpüyorum ağzından

annem meç yaptırmazsa iftara geç gelir haz

ey sıkıntının sevdiğim aritmetiği

söyle banabana söyle; bir kere daha kabz?

`inanmışım kaybetmek esrarıdır esrarın

çıldırmış bir vaşak gibi kaybediyorum`

ipimden kurtulmuşum kaybediyorum

birleşmiyor ellerimiz haykırıyor trapez

tanklar tank olup geçiyor üstümüzden

helvetius haklı devlet şaşkın piyanist kara

memleket sana rağmen ket vururken yarama

şu çıplak çocuk şu tüyük bürk şairi ben

-ve emir ‘kun’ diyor, doğruluyorum-

bu ülke'den daha bıçkın tamlama bilmiyorum.

`ayakkabılarını kapımın önünde görmeyi istiyorum!

çünkü bu,

seni seviyorum içine nal salmak demektir.

ve hareketinin bana durduğunu akla uydurur.

oysa seni sevmem toplumu meşru kılar

ve gitmen beni dile indirger sevgilim.`

zaten kırılmış bir kızsın şimdi dövülmüş bir av

yanmış ırmaklar öneriyorsun toy bedenine

kavmin yanlış tufanlardan geçip duruyor

gözlerime baka baka ağlayıp aşk diyorsun

bir tekkenin ortasına sirk treni devriliyor.

ki hala çocuk övmeye duruyorsam bu

'şehrin en uzak yerinden gelen o'nunla

ve izmit'le ve fargo'yla ve horasan'la

ve hafıs'ın beni eve götürdüğü kınla ilgili bir matkabı

girdiği çene kemiğiyle birlikte söküp

şu karşıki düğün salonuna ilave edemememdendir.

yoksa lar ve ortaokul öğretmenleri giremesinler diye

babam ve bilhassa dedem

mahallemize yeterinde toplu polis gönderilmesi konusunda

gerekli telefonları etmiş durumdalar sevgilim!

ama yine de sırf sen sürdürebil diye ayın alnında melekçe

ve şüpheye düşmeden kelebek besleyebilsin diye bir padişah açıkça

benim alıp kını

öte yana geçmem gerektir

içinden memleketi çekeyim diye.

hem düşünsene;

bu bizi nasıl imparatorlaştırır!

yoo, hayır! omzunu açma. omzun ideoloji taşır.

ve fakat 'dil'e rağmen bütün bunlar sevgilim

ayaklarına beyaz çoraplar giydirmek istemediğim anlamına gelmeyebilir.

çünkü bak süleyman bu sayfadan henüz geçmiş gibi gül lekesi

ve apaçık kudüsmüş bir zebrayım ben uzun menzilli şiirlere şikar!

elbet bir gün batar, kuşlar döner, çarmıh baştan düzenlenir

ve bana tertemiz eller verir cezayirli o tüccar.

o vakit sana bakıyorum kadar büyür akdeniz

cumhuriyetin tersinden tertib ettiği çarşılar gibi

sonra uzun süre bir takibediliyormuşum hissi…

siz hiç yahudi bir minibüs şöförü düşlediniz mi?

a.m.ü.