Her geçen gün daha da monotonlaşıyordum. Yataktan kalk, radyonun play tuşuna bas, kırmaya korkmadığın ama üşendiğin o pembe barkodlu yumurtalardan iki tane al ve tavaya kırıp ye. Yerken dişlerimle kırdığım o kabuk parçalarına bir türlü alışamıyordum. Ama olsun, ne de olsa vitamini kabuğunda.
Dışarı çıktığım yok ama bu pantolonların, gömleklerin ütüye ihtiyacı var. Omuzlarım düşmüş şekilde evde ütü avına çıktım. Biraz aradıktan sonra tabakların arasından ütüyü bulup çıkardım. İçine de su doldurdum. Sonuç; üstündeki modeli bozulmuş tişört, bozuk ütü ve hafif yanmış bir el. “İz kalır mı?” diye seslendim. Seslendiğim gibi kaldım. Eğer kedimin miyavlamasını saymazsak… Kediler sahibine benzermiş derler ya, bizde tam tersi. Ben ona benziyorum. Her gün aynı şeyleri söylüyor, aynı şeyleri yapıyorum. Daha doğrusu yapamıyorum. Bu lanet evde tek başımayım. Canım çok sıkılıyor. Fotoğrafımı çekip Facebook’a atıyorum.