Alles is gewoon zo lastig. De prestatiedruk ligt gewoon ontzettend hoog. Er is zo veel keus, iedereen is zo toekomstgericht. Onze hele generatie raakt in soort depressieve wervelvind de wegkwijt, omdat iedereen zo veel bezig is met de nadruk op de toekomst, en niemand daar op deze manier ooit gaat komen.
We hebben zo ontzettend veel keuzes in alles. Als je het aanbod aan opleidingen gaat bekijken weet je van ellende niet waar je moet beginnen. En de supermarkt kom je tegenwoordig ook niet meer uit zonder dat je alle 24 soorten pindakaas vergeleken hebt. Vroeger had je maar één keus. Je ging hetzelfde beroep uitoefenen als je vader of je werd huisvrouw, je hoefde niet je hele toekomst uit te denken en zelfontwikkeling was allemaal niet zo van belang. We hebben gewoon zoveel keus, en we worden steeds veeleisender.
Goed is niet meer goed genoeg. We zoeken naar de perfecte outfit en de ideale opleiding, maar omdat we zoveel keus hebben zijn we bij voorbaat al lichtelijk gedoemd te mislukken. En alles moet maar doordacht zijn. Er wordt blijkbaar van je verwacht dat je op 17-jarige leeftijd je hele loopbaancarrière op papier hebt staan. En dat iedereen dan verbaasd is dat ‘de jeugd van tegenwoordig zo besluitloos en onverantwoordelijk is’. Iedereen verwacht kennelijk dat we ons hele leven al tig keer uitgestippeld hebben en dat succes het belangrijkste is. Maar laten we even niet vergeten dat deze druk misschien wel de hoofdreden is waarom mensen tegenwoordig steeds meer psychische problemen hebben. Waarom word er zoveel van ons verwacht? En waarom zouden we blijven ronddwalen op een denkbeeldig kruispunt terwijl we de onvolkomenheden in het asfalt inmiddels kunnen dromen? Er zijn zoveel verwachtingen en ik ben benieuwd waar dit eindigt. Op deze manier hebben we binnen de kortste keren een maatschappij waarin de hele jonge generatie in bed blijft liggen omdat we niet meer weten of we nu een spijkerbroek of een rokje aan moeten naar school. Is dit dan echt wat we willen creëeren?
