“There must be a Russian word to describe what has happened between us, like ostyt, which can be used for a cup of tea that is too hot, but after you walk to the next room, and return, it is too cool; or perekhotet, which is to want something so much over months and even years that when you get it, you have lost the desire.”
— Barbara Hamby, from “Letter to a Lost Friend,” Poetry (January 2013)
Verhuizen is een serie van laatste keren. Een laatste keer koken terwijl je in een doos moet zoeken naar de juiste kruiden, een laatste keer het avondlicht vanuit het westen op de muren zien, je trekt voor de laatste keer de deur achter je dicht. Na jaren raak je verweven met een ruimte, delen van jou zuigen zich vast in de muren, je neemt nooit alles mee.
In mijn studio ligt mijn matras en nog wat dozen en planten die naar mijn nieuwe huis moeten. Wat er verder staat zijn spullen die woensdag worden opgehaald door het grofvuil. Een onafwendbare eindigheid heeft mijn tijd in dit huis overgenomen, een stapsgewijze aftelrace naar de echo van een gesloten deur in een lege ruimte. Ik heb geluk gehad de laatste dagen, een deel van de mensen voor wie ik ooit de deur hier heb geopend, helpen mee met het wegdragen van mijn bezittingen of het klaarmaken van mijn nieuwe thuis. Er zijn een aantal handen die ik mis, steun die ik ergens anders moet vinden. Het grootste deel blijft echter achter als schimmen op de muur, fantomen van gesprekken die er ooit toe hebben gedaan.
Verhuizen is een planbaar proces van loslaten. Ik weet wanneer ik hier voor het laatst zal zijn, tot dat moment kan ik de Shurgard-box in mijn hoofd op de juiste manier indelen. Van elke laatste keer is er bewustzijn, een actief besef van een afgesloten paragraaf. Dat maakt het een ander afscheid dan van mensen, omdat je meestal pas de laatste keren ontdekt nadat ze zich hebben afgespeeld, wanneer er geen nieuwe keren meer komen. Momenten zijn kwetsbaar en ik vraag me af of een sterker besef van die broosheid wellicht een extra paar handen onder een doos of een bemoedigende blik in de chaos tussen twee huizen had kunnen betekenen.
Ik heb mezelf opnieuw ontdekt,
ben in het donker niet vergeten
om elke dag te blijven leven
steeds opnieuw bewezen
dat ik excelleer in groei,
maar om te bloeien moest ik worden
wie ik eigenlijk al was
verwacht dus niet een ander,
mijn handen zijn nog altijd open
en ik heb je net zo lief
er is een positief geluid,
het streelt je wangen als de zon
niet alles hoeft te blijven
zoals het ooit begon
er is een deur die niet kon sluiten
die ik zelf nu heb gedicht
kom hier, en leer me kennen:
ik ben hetzelfde maar dan licht.
“The most anti-capitalist protest is to care for another; to take on the historically feminized and therefore invisible practice of nursing, nurturing, caring; to take seriously each other’s vulnerability and fragility and precarity, and to support it, honor it, empower it, to protect each other: a radical kinship.”
— Johanna Hedva (via saturnrising)
Ik word ouder en ontdek dat plekken minder lading dragen dan het verleden ze heeft gegeven, er is nog altijd geen gereedschap voor gesprekken die verstommen, geen godverdomme dat uit weet te drukken hoe ongelukkig getimed conflicten, gesnik en near misses steevast zijn het is waardeloos om te hopen op gladgestreken ruwigheden of moeiteloos de scheuren delen, er is alleen nog dat gevoel van verjaardagen haten, bewegen nergens heen, je vrienden zien en weten dat je alleen bent, met iedereen.
Ze zei dat ze van me zou houden als een anker aan mijn voeten en ik dacht ik heb geen sterke schouders gekweekt voor een liefde die licht valt op te vatten ze zei dat ik op een ochtend wakker zou worden met de smaak van spijt in mijn mond en ik dacht aan hoe ik haar afwezigheid kon proeven als een toverbal onder mijn tong ze zei dat ze me ging kwetsen en frustreren, keer na keer, dag na dag en ik dacht dat dat nu eenmaal was zoals het was en dat het me niet deren kon, zolang ze nog maar lachte.
Ze zei dat ik zou gaan en ik dacht alleen aan blijven ze vroeg me ga niet weg en ik dacht alleen aan blijven.
Als een oude gitaar sta ik ongestemd tegen de muur je plaatst je vingers trillend op mijn snaren sidderend splijten we op de zwakke randen, zetten onze tanden steeds een fractie dieper, we hebben geen oog meer voor wat anderen zien, liefde is de blik die we delen vlak voordat de lichten weer in je ogen springen, het is een hand die tastend langs je buik begint en eindigt waar je hart haar melodieën zingt.
Ik heb altijd gelet op de lengte van mijn schaduw, steeds snel schuw, nooit goed genoeg voor het felle licht, liever onzichtbaar, verstopt onder schemering, gordijnen, iets zodat ik mensen niet aan hoef te blijven kijken want nog steeds ben ik de enige die dat contact verbreekt,
er steken stukken van het verleden uit mijn rug, ik mis wat essentiële delen, ik heb tijd besteed aan klein leren leven, altijd bang om te gretig te zijn, te grote stempels te zetten op andermans bestaan maar ik ben steeds meer gaan woekeren, steeds meer op zoek naar een einde aan het eisen, steeds vaker verbijsterd door wat ik kan en doe en wil en moet en wat een zachte hand, een teder woord, een glimlach met me doet.
Ik ben nog niet waar ik had willen zijn, de dagen waarop het kaartenhuis wankelt verdwijnen waarschijnlijk nooit, ik zal moeten leren leven met het duister en haar plek maar ik wil in de spiegel kijken en ooit meer zien dan gebrek.
Ik wilde nooit dat je dit aritmisch stampend hart zou horen slaan tegen de muren heb niet juist nu mijn koude zweet na nachtmerries voor jou bewaard, heb niet leren staren in de diepte zonder iets te zien zodat je me kon vragen waar ik in gedachten mee zit te spelen,
er is zoveel dat ik ergens in me verbergen wil voordat je het ontbloot, zoveel grote verlangens en zoveel angsten voor iets dat af blijkt te lopen, voor vals opgehoopte dromen, een stem die zacht strelend een einde aan komt kondigen,
ik heb nooit gewild dat je me uit mijn afzondering zou sleuren, de zwaarte zou leren dragen en juist op de donkerste dagen, wanneer het bang zijn me verlamt, heb ik nooit verlangd naar zinnen die beginnen met ‘kom uit bed’ en de punt pas zetten na ‘ik ga niet weg’.
Ik heb mijn stem verkeerd gebruikt, verzuimd om meer te ondersteunen dan mijn eigen ego ik heb nooit de taal van de straat gesproken maar ik ben haar gaan verstaan, heb geluisterd naar stemmen die zich niet lieten verstommen, mensen die rondom blokkades van haat hun verhalen uit bleven dragen, heb mensen gezien wiens geduld kamers kon vullen, mensen die bleven proberen ook al kwam de afwijzing keer op keer, vanuit elke hoek en waren het soms juist de goedbedoelde grapjes die het meeste staken, ik heb ze zien kraken, vloeken, huilen maar ze hebben zich nooit willen verschuilen, nooit gezwegen, nooit een andere beweging gezocht dan de weg omhoog, ik geloof in wat ze doen en wat ik altijd van ze hoor, steeds vaker komt het voor dat ik hun strijd opnieuw herken en mochten zij de ander zijn, maak mij dan één van hen.
Ik zie haar jas al op de kapstok, hoor haar lachen in mijn bed ze heeft de ramen al gesloten en haar gore thee gezet, ze draagt een prinsessenpyjama met daaronder louboutins, ze heeft sterren in haar ogen ik krijg elke dag een wens maar ik hoef niets meer te hebben want ze is me al bekend, ze maakt me steeds iets buiten adem als ze rondjes in me rent en ik weet hoe ze verlegen, ontevreden, koppig tegen, reageert op wat ik zeg en wat ik zonder onderbreken vol van furie heb beweerd, dat ze alle mooie dingen met haar eerlijkheid bezweert, dat ze sluit op alle open eindes die ik nog bevat, dat ze voelt alsof ze mooier is dan alles wat ik had.
Ze was te laat en volgens plan bleef ze niet lang, ze hield helaas haar afstand tot het laatst, misschien dat onder druk haar handen trilden maar ik kan gezien hebben wat ik wilde zien, altijd gretig voor bewijs of iets om me aan te verankeren zodat ik in de nacht kan herhalen dat het niet zal veranderen, dat er geen zwaailichten schijnen, geen sirenes klinken, we zijn zonder zinkende schepen of rampzalige gebreken, dat het moeilijk is en blijft, dat het raast en niet bedaart, dat het tijd kost en ons kwetst maar het blijft toch de moeite waard.
Hoe lang geleden dat je wekker ging? geen geluid verstoorde het geruis uit het lichaam naast je, je hebt de minuten geteld je was er telkens al dichtbij en dit is de laatste stap.
Je hebt al je dromen ingepakt, je fantasieën opgeklapt, een deel van je gewicht laat je liggen in het matras, je hebt al je lichtheid nodig voor die paar passen naar de deur je sluipt over de oude houten traptreden, buiten mag je voor het eerst van jezelf heel even struikelen, je kijkt naar de stoep, voelt de angst langzaam dieper kruipen onderhuids, wellicht had je het mis en klopt het wat ze zeiden, dat er deze keer toch iets was waar je langer voor moest blijven.
Ze zeggen dat er geen houdbaarheidsdatum op gebroken harten valt te plakken en geen deeltjesdeskundige heeft zich ooit verdiept in de halveringstijd van verdriet, wat is het gewicht van het verlies dat al weken op je nachtrust ligt, hoeveel van je demonen hebben een ooit geliefd gezicht? Hoe diep moet je wroeten om te vinden dat fundament ontbreekt, dat je dromen gebroken kopieën zijn van mislukte fantasieën, dat je steeds weer valt, dezelfde fouten pleegt, met lege handen in de schaduw staat van mensen in een ander spel; je weet het wel, de ratio heeft zich door alles heen verweven maar dat twijfelen, het bleef, je veegt het niet van tafel, laat het niet vervagen zoals trots en prestatie uit je systeem kunnen sijpelen, je ligt in bed jezelf te pijnigen zonder dat je weet hoeveel decibel het geeft wanneer je hart heel zachtjes breekt.
Ik heb een lijst gemaakt van dingen die ik langzaam moet vergeten, geweten kennis slijt echter hoogstens met de tijd en ‘t blijft strijd om niet te denken aan je zoals ik dat deed, ik weet nog steeds je nummer en ook nog je adres, ik ken je type wijn, weet de tijden van je trein en de trouwdag van je ouders, ik zie je schouders bruin verbranden bij dat kleine beetje zon, ik weet hoe je handen trillen als je rookt op je balkon, ik proef de as, ik weet op elk ogenblik nog de inhoud van je tas.
Ik drink nog steeds niet uit jouw glas, dek de tafel nog voor twee en maak mijn eigen porties dubbel, de bubbel van het einde is nog altijd niet geklapt, je bent echt weg en toch heb ik je nauwelijks nog geschrapt.
