Girls practice at Havana, Cuba. By Daniel Kramer.

the streets of monmartre

Οι άνθρωποι ειναι τα πιο παράξενα πλάσματα στη φύση.

Ψάχνουν στα τυφλά ,στο λάθος μέρος, να βρούνε κατι που είναι εκεί, μπροστά τους. 
 Και πάνω στον πανικό τους να ξεφύγουν απο τον χρόνο..πληγώνουν και πληγώνονται.

“Να σου πω, φερ'το μου λίγο αυτό. Θέλω να κάνω μια εξομολόγηση και χρειάζομαι αλκοόλ”

Reblog If You Can Take Off Your Bra Without Taking Your Shirt Off.

I think we broke the notes…

i feel like i’m reblogging history. “the post that broke the notes”

THERE ARE NO FUCKING NOTES

WE HAVE REACHED INFINITY

what the heLL

Um….guys….

There are negative notes….

WHY ARE THERE NEGATIVE NOTES?

HOW ARE THERE NEGATIVE NOTES?!?!?!?!

Its in the black hole of tumblr

At time of reblogging, this post has 1 note :’)

Uhm nothing was there then I hit the heart and 1 note popped up.. Guys I’m scared..

it has reset to 0 notes. what have you done?

now it’s floating in the middle of the thingy

EVERY DAMN TIME

There’s literally nothing there. 

What is this? 

I couldn’t scroll past this. I need to be part of history for this. There are no notes do you even realise

Let it be known I was here on this day of march twentieth twenty sixteen and I’m laying in bed at nine thirty am

WOO NO NOTES PARTYYY

WTF IS THIS?!?! IM CONFUSED NO NOTES WUT DA ACTUAL FUCK

I LIKED IT AND IT HAD ONE NOTE.

ONE.

NOTE.

Oh wow there are seriously no notes..

What the heck.

OH MY GOSH IT’S TRUE. There were 0 notes, now i liked and just one note popped up! I’m.. I’m not sure how this can happen..? But now I’m part of history YEAH 24th March 2016 - 03:05 am

WHOA SO WEIRD

I just had to see it for myself and it’s true. Holy crap.

On this day, March 24th, 2016 at 12:22 in the afternoon, I have made myself part of history.

it’s back

Huh….

I’ll probably always reblog this

I feel like tumblr staff have been motoring this post and they put a special code in it so no notes ever show up

This post is historic

Always reblog the broken post 💪🏼

I don’t understand what’s happening

There isn’t even a point liking this, just reblog

@lds-fbi

Reblogging for historic post

Yep. No notes.

O.O

Broke post comes around again xD

Blep! It’s true.

It’s broken, we have done it

Holy fuck.

Always reblog the noteless post

History has it’s eyes on me

I’m shook

WOW

dawm it, that’s true!

😎😎😎😎😎

Reblog again n again

Hell yeah

A crew member lights a cigarette for Rita Hayworth on the set of Gilda (1946).

I’m Not There (2007)

Ένα από τα καλύτερα και must-read, κατα την γνώμη μου, κείμενα που έχουν γραφτεί! Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και αφιερωστε του 2 λεπτά!

Η ζωή είναι περίεργη καθώς την ζεις μονάχα μία φορά και την πληρώνεις δέκα.

Έχεις μονάχα μία ευκαιρία για να βρεις την ιδανική συνταγή, μα αν την πετύχεις μία φορά σου είναι αρκετή.

Για να μπορείς λοιπόν να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει..

Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.

Πρέπει να γρατζουνιστούν τα γόνατα μα και τα σχέδιά σου.

Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.

Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος.

Πρέπει να γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.

Πρέπει να χάσεις το πτυχίο γαλλικών, την θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ.

Πρέπει να πληγωθείς μα πρέπει και να πληγώσεις.

Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου.

Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς.

Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.

Πρέπει να διαφωνήσεις με τους γονείς σου και να επιμείνεις στην θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες.

Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, την θέση parking ή έστω τη σειρά στο ταμείο.

Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα.

Να παρακοιμηθείς επειδή ζήτησες πέντε λεπτά ακόμη από το ξυπνητήρι σου.

Πρέπει να πιεις για να ξεχαστείς και αντ’ αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.

Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση.

Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση.

Πρέπει να επιλέξεις το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και την λάθος κίνηση στο σκάκι.

Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη.

Πρέπει να απογοητευτείς από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα.

Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη.

Να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο.

Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στην γραμμή του τερματισμού.

Πρέπει να δεις το τελευταίο λεωφορείο για την θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού.

Πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί.

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου πήρε έναν δρόμο που δεν διάλεξες εσύ.

Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή άλλου, σε εκείνο το “εκεί” που τόσο σου έχει λείψει.

Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου.

Να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου.

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δε θα καταφέρεις να τα έχεις όλα.

Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις.

Πρέπει να χάσεις το κορίτσι πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις.

Και πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.

“You have to die a few times before you can really live” C. Bukowski

[Αγγελική Μαυρομμάτη, Η ζωή και τα πρέπει με αφορμή τον Τσαρλς Μπουκοφσκι]

θεε μου, αυτο

είσαι να φύγουμε μια γύρα στο χάος μαζί;

Before Midnight (2013) dir. Richard Linklater

9 ½ Weeks, US lobby card. 1986

Film: Nine ½ Weeks

Director: Adrian Lyne

Year: 1985