fikriminincedili reblogged
En yoran bekleyiş de birinin susuşlarınızdan anlam çıkarmasını beklemektir...
fikriminincedili reblogged
Müziğin mesafelerle alay edercesine her an her yerde olabilmesi ne güzel.
Dinleyin benimle’
Yeni bir söz bulsam, neye yarar ki? Söyleyemediklerimiz, ince bir sızı gibi...
Rabbim,
Dilimin ucundaki kelimelere,
Kalbime sığmayan duyguya râhmet et.
Aklımdan çıkmıyor.
Aklım çıkıyor,
O, çıkmıyor.
Bir şeyi daha gözümde büyütecek gücüm kalmadı.
Önce biriyle ilgili hayaller kurup sonra onunla tanışmak, çok sevdiğin bir romanın sinema uyarlamasını izlemek gibi...
Bir babanın evladını el kızı gibi görmesi, bir annenin sırf sütünü içirdiği için ‘evladım’ demesi gibi hayat. Ne evlatsız oluyor ne de evlatla. Ne aşkla yaşanıyor ne de aşksız…
Esas benim mutlulukla bir ilgim olmalıydı..
Vaktinde uyumak için ortada geçerli bir sebep göremiyorum.
İnsan yalan konuştuğunda kelimelerin de hakkına girmiş olmuyor mu?
karınca ısırığı kadar bir umut vardıysa eğer, hiç kaybolmaması için şehrin tüm yağmurları bana yağsın istedim..
Bi' vakitten sonra o uğurda vazgeçtiklerinin hatrına seçiminden vazgeçemiyor insan.
Çok okuyandaki "bunlar zaten söylendi" sessizliği.
Yine neyin haklılığı uyutmuyor beni acaba.
"Bir daha kimseyi öldürmeyeceğiz dedik, içimizde. Yaşatmayacağız da. O kadar büyük sevmeyeceğiz. Ama kafamız cinnet."