PEYGAMBER EFENDİMİZİN KEDİ-İ ŞERİFİNE KAÇ BEYENİ GELİR!!!!

Ermeni aromalı kafkas parçacıklı kürt soslu dondurmayım

Of ulan söyle bir çizemedim tek yeteneğim ders çalışıp yemek yiyebilmek

Potosí

Kısacası, yoruluyorum.

Başım fazla ağrıyor kimi zaman. Kahve içip enerjimi topladığım günler de geride kaldı sanırım. Artık kahve yetmiyor, ne yorgunluğuma; ne de sakinleşmeye. Hiçbir şey gibi kahve de yetmiyor. Yetirecek şeyler arıyorum.. 

Kendim dahi kendime yetmezken, kendime yetirebilecek küçük-büyük, çapı fark etmeksizin mutluluk arıyorum. Sanırım bu konuda suç benim.. Başkalarının dertlerine mantıklı ve kalıcı olması muhtemel çözümler üretebilirken ben; bu çözümleri kendimde uygulamak faslında yetersiz kalıyorum. Derslerimi aksatıyorum, kadınların duygularına çoğu zaman karşılıksız kalıyorum. Öz güven eksikliği yaşıyorum son zamanlarda bolca. Yaşımdan büyük insanların benimle muhatap olma isteklerini giderebildiğim ölçüde kendimde yorgunluk belirtileri seziyorum. Yaşımdan büyük ya da olgun olduğumu düşünüyor olabilirler, ki sanırım öyleyim. Ancak her ne kadar yaş evrelerini atlayarak büyüse de, içinde; o atladığı yaşlarının özlemini ve eksikliğini yaşıyor insan. 

Bir günümde oldukça mutlu olabilirken, aynı zamanda inanılmaz mutsuz olabiliyorum. Hani izlediğiniz film, okuduğunuz kitap veyahut şahit olduğunuz kimi durumlara özendiğinizi hissedersiniz ya, bir şeylere; heh, tam da o misal özeniyorum işte öyle şeylere. Özeniyorum lakin çoğu zaman ‘elde var sıfır’ oluyor sonuçlarım. 

Saçma sapan şeylere kafa yorarak kendimi kandırma yoluna giriyorum bazı zamanlar. Öylesine saçma ve boş ki, kendim bile kendime acınası gözlerle bakarken; uslanmaz bir çocuk gibi devam ediyorum aynı şeyleri yapmaya.. İyi ki sıkılmak diye bir şey var. Zira gelin görün ki, sıkılmak ya da üşenmek gibi nedenlerden ötürü o saçma işleri yapmaktan da vazgeçiyorum bir zaman sonra. -hatta hemen sonra- 

Sonrası mı?

Sonrası da eskisinden farksız şekilde koca bir boşluk. Boşluklarla o kadar dolmuşum ki her yerim boşluk. Dünya boşluk, vücudum boşluk; zevklerim ve mutluluklarım, duyularım, hepsi birer boşluk.

‘Tanrı boşlukların belasını versin!’ diyeceğim ama gelmişine geçmişine sayıp söveyim işte, tanrı yok(!) Oysa olmasını öyle çok isterdim ki. İnsan, yalnızlığında kaybolduğunda en çokta bir tanrının eksikliğini yaşıyor. Sığınacağı, huzur bulacağı şeylerin varlığını dünyevi varlıklarda bulamadığı zaman, en çokta bir tanrı istiyor insan; sığınmak, sevmek, sevilmek ve mutlu olmak; bir şeylere ait olmak, bir tanrıya ait olmak. 

Ama işte, ne demiş Nietzsche? “Tanrı öldü!”

Düşünüyorum, şu an tanrı yanımda olsaydı ne yapardık diye: Sanırım önce karşıma alır birkaç kadeh rakı içer demlenirdim. Demlenmeden dert dökmek zor oluyor, bilen bilir. Daha sonra, anlatmaya başlar ve ona sımsıkı sarılır ağlardım. Ağlamak güzel şey, ağlayın.. Ağladıktan sonra ben, güldürecek bir şeyler söyler o, bilirim ben. Yani bilmiyorum açıkçası ama yapardı herhalde, yapmalıydı. Çünkü o güçlüdür, her şeyi bilen ve ‘ol!’ demesiyle her şeyi olduracak biri o. Yapardı yapardı, tanrım o benim; mutsuz olmamı, ağlamamı niye istesin ki? Yapardı değil mi? 

Daha sonra bakışırdık biraz, sanıyorum. Kadın olsaydı sevişirdik ama değil işte. Erkek olsaydı, kadınları çekiştirirdik ama erkek de değil işte.

Sanırım tanrı LGBT’li. 

LGBT’li bir tanrım olsa ben çok severdim bence. Niye sevmeyeyim ki, malum; toplumumuz o gibilerini oldukça aşağılıyor. Ben ise ezilenden yanaydım, severdim.. 

Neyse, velhasıl kelam; tanrım, var mısın bilmiyorum ama ibneliğin lüzumu yok! Var isen, ben buradayım; haberin olsun..

Eee ne demiş atalarımız : GOD IS GAY👅😂

Karşındakinin suratına bakıyorsun ve söyleyecek hiçbir şeyinin kalmadığını fark ediyorsun. Buna yabancılaşmak deniyor. Sonra durup düşünüyorsun, bir zamanlar onun için yapmayacağım şey yoktu, biz bu noktaya nasıl gelebildik