pek bi umursamaz

-Hani ben İlkokuldaydım da, sen orta sondaydın ya. Ben yerli malı haftası diye üzümlü kurabiye yaptıydım evde. Okula götürüyordum. Sabah yolumu kestin de içinden aldın bir tane. Çok beğendin. Anan yapmıştır, diye inanmadıydın hem. -Eee? -İşte ondan getirdim sana. Bak bakalım hatırlayacak mısın tadını? -Hiç unutmadım ki. -Unutmadın değil mi? Ben de. -Hiç değişmemişsin Birgül. -Değiştik be Sadık. İnsan değişmez mi? -Mehmet’le evlenmişsin? -Öyle oldu. Evleneceğiz tabii ya, evlenmez mi insan? Senin hanımı duyduk, çok üzüldük. Aferin ama Sadık, çok takdir ettik biz seni. Bir başına büyüttün çocuğu, kimseye müdana etmedin. -Seninkiler iki taneymiş? -Yaa! Ellerinden öperler. -Ellerine sağlık, çok güzel olmuş. Buraya gelirken hemen bunu mu yaptın alelacele? -Yok, evde vardı. Oğlanlar seviyor benim. Oğlanlardan birinin adını Sadık koyayım dedim, Mehmet anlar da kızar diye korktum. Celâl koyduk adını. Ama ben içimden hep Sadık derim O’na, bunu bilesin. -Birgül, affettin mi beni? -Affettim tabii ya Sadık, affetmez mi insan?

 "Balonu olan hiç kimse mutsuz olamaz!“

Öyle otobüse bindi ve gitti.

Endülüs'ün bin gülü değse elime ne çıkar? Bir gülüşün ardında kalıyor bütün gülşenler rahâ.

Salak adam! Bir kadın delirmişcesine sevilir mi? Eh be kadın! Böyle bir adam tek seferde silinir mi?