"sevgilim, sevdanın sevdaya ettiğini etmez et, kemiğe"

Bir zamanlar hayatımdaki yerinden emin olan insanlar vardı, o koltukları yaktım ben.

Dokunduğu tene çiçek olup açtığından habersiz duruşu.

senin gözlerinin sesi var. her baktığımda kalbimin dört küçük odacığında ben buradayım der gibi yankılanıyor.

Etrafta boş konuşan onca hıyar, ama ölüp gidiyor yanında susabildiğimiz adamlar.

insan, insanın göğsünde soluklanır.

Kuşları sevdik, Kedileri sevdik, Maviyi, yeşili sevdik, Her şeyi öğrendik, Ama, Başkalarının acısını duymayı, İnsan olmayı bilemedik.