@delirmesanati / delirmesanati.tumblr.com
aldın mı kalbini eline
bir güvercin ölüsü gibi değil
yaralı bir yavru kargasın işte
seni bitirdi kelimeler
bizi bitirdi kelimeler
gazetelerdesin, mevsimlerde
en çok güzlerde
geçmiyor zaman
geçmiyor zamanın tozları
her gün siliyorum olmuyor
her gün süpürüyorum yine olmuyor
bazen buzluğa değil de
o koskocaman kalbime bakıyorum
dolmuyor
ulan nasıl
sana bir yer açtım kucağımda
şimdi varsın
uyanınca yok olacaksın
komple böyle
ne zaman elimi tutsan
yine ben orda olucam işte
ya da ne bileyim ben
tarihe not: ben kendime inanıyorum
Oğuzcan
Keşke sana şu an mesaj atabilsem. ama atamıyorum. öncelikle seni çok özledim.
sonrasında, bizi ayıran şey, bendim. bunu biliyorum, sen de bil istedim.
içimdeki şeytanlara yenildim. kendimi değersiz gördüm, bu seni de değersiz görmeme sebep oldu. Bu sebepten, değer gördüğünü bilmek beni mutlu ederdi. aksini duyarsam, bilirsem, hissedersem, yemin olsun döner geri alırım seni. tek istediğim bunu bildiğini bilmek olur. o yüzden değer görmediğin hiç bi yerde durma. bil ki ben sana hakettiğini veririm. çünkü ben artık her şeyin farkındayım.
kalben - sadece dinlemiyorum artık, ama kalben - doya doya dinleyebiliyorum.
seni çok özlüyorum, seni çok seviyorum.
öpeyim.
“seni hiçbir dünya telaşına değişmedim ben. evlerin ve kalabalığın ağırlığını sana üstün tutmadım. yoksulluğun acısından hafif bilmedim acını. yenilen herkesin boğuntusuydu kaybolduğum uzaklık, yüzün her bulutlandığında. nereye gidersem gideyim seni yürüdüm hep. sevincini bir barış, bir bayram sabahı gibi taşıdım içimde. sesine güvendim, gözlerine en çok yakışan o sürekli yaz ikindisine. gökkuşağının altından geçen çocukların şımarıklığıydı, kâküllerini her araladığımda gövdemdeki ürperti. ağzımdaki meneviş sendin insanlara şiirler okurken. bütün öksüzlerin kederiyle baktım yüzüne, ne zaman geleceği düşündüysem. bir haksızlığı haykıran herkese senin soluğunu verdim. bütün hapislerin penceresi yaptım seni. sonra tuttum kenar mahallelerin yalnızlığını gösterdim, bir özür, bir bağışlanma umuduyla. kirpiklerinin ömrüme açtığı yolda yaptım bütün kavgalarımı. söze inandım, gövdene ondan çok. dönüp dönüp sana geldikçe anladım özgürlüğün aşk olduğunu. alışkanlıklara yenilmedim ben, seni bir alışkanlığa dönüştürmek istemedim yalnızca.” #şükrüerbaş #insanınacısınıinsanalır 📚 https://www.instagram.com/p/CXGRKLcgvzH/?utm_medium=tumblr
30. yaşımda evimde olmayı diliyorum.
saymıyosunuz günleri benim saydığım gibi
bir bir yıldızların kaydığı
ardından depremlerin yağdığı
ve sonunda esas felaketin, ölümün olduğu o günler
saymıyosunuz benim gibi
her bir gününü her bir saniyesini ağustosun
siz yalancı şairlersiniz
evet evet, bu sefer inandım
aşk dediğiniz yalan sevgi dediğiniz yalan
koskocaman ettiğiniz cümleler, içtiğiniz yeminler
verdiğiniz sözler
siz şair yazar takımı külliyen yalancısınız
şimdiye kadar çoktan anlamalıydım
akşam bu saatlerde özlemin daha çok bastırıyor. içim sıkılıp da kapı önüne çıktığımda kapının dışında bi dostum olduğunu bilmek güven verirdi. o sokağı, o mahalleyi evim yapan en çok da sendin. nerde olsan sesimizi duyar gelirdin, parka kim gelirse gelsin bizi eve bırakırdın. sen benim ailem, sen benim dostum, sen benim deli oğlumdun. insanın kalbi sevdiğinin olduğu yerde atarmış, sayende benim kalbim hala Yeldeğirmeni’nde atıyor. seni çok ama çok özledim #Kara (Tarihi Yeldeğirmeni Mahallesi) https://www.instagram.com/p/CRUpHBRgNaOGjjT8s0KTDgiv3aeY_zxsUDnFnE0/?utm_medium=tumblr
evimiz Kadıköy'dür
orda iyi insanlarla çevrili olduğumuzu biliriz
bu belki bi nebze iyi gelir bize
sokağın köşesini döndüğümüzde tanıdık birileriyle karşılaşacak olma ihtimalimiz
adım atsak Bahariye'deyizdir
belki ordan Yoğurtçu'ya veya Moda Caddesi'ne geçeriz
denizin ne yanda kaldığını hep biliriz
hangi yol dardır toma geçirmez
ve hangi sokakta bize kapılarını açacak kişiler vardır
geceleri açık olan pastaneleri biliriz
sabahları sıcacık simit yeriz Yeldeğirmeni'nde
evimiz Kadıköy'dür
ordan otobüsler kalkar her yere
ve ne zaman içimiz sıkılsa vapura bineriz
karşıdan dönüyorsak eğer köprüdür
Üsküdar'dan geliyorsak eğer Selimiye'dir
İstanbul'un en güzel semtlerinin en güzel yanı
Kadıköy'e çıkan yollarıdır
ve Kadıköy evimizdir
her yolun nereye gittiğini
her durakta hangi otobüsün durduğunu
eski sevgililerimizin evlerini
ilk öpüştüğümüz köşe başlarını
bazı kustuğumuz ara sokakları
her şeyi yaşadığımız yerdir
her bir kaldırım taşında anılarımız vardır
Kadıköy evimizdir
durduk yere -canım çok acıdığında- “annemi istiyorum” derim. 22 yıldır alışamadım buna.
şimdi tutuklama talebiyle mahkemeye sevkedilen ve duruşma salonuna giden çocukları düşünüyorum, dışarda bir sürü arkadaşları, bi kaç hocaları, onları savunmaya gelen bir sürü avukat var. ama biliyorum ki içlerinden sadece “annemi istiyorum” diyen var.
çocuklar, korkmayın olur mu?
biz burdayız, yalnız değilsiniz.
#Arkadaşlarımızıİstiyoruz
bi pazar öğleden sonrası öylece oturup müzik dinlerken
kafama başarısızlığı sokan, bana sürekli “başarısızsın, başarısız olucaksın” diyen o sesin nerden geldiğini buldum.
uzunca bi süre “hayat” deyip geçiştirmiştim, hatta hayata dair “bazen her şeyi yerli yerine koysan da, bazen eşitliğin bu yanına gerekli her şeyi koysan da diğer yanından istediğini alamazsın. buna hayat denir.” diye düşünceler geliştirmiştim. ama bunun sonuçları olacağı ya da bunun sonuçlarını yaşadığımı farkedememiştim.
bugün, depresyonumun hangi gün başladığını farkettim. o güne dönüp benim değiştirebileceğim hiç bi şey olmadığını da. ama o güne dönüp ya da ondan sonraki günlere dönüp kendime bunu söyleyen sesi dinlememeyi söylemeyi çok isterdim.
çok direndim. o sesin hem yol göstericim olmasını hem de susmasını istediğim çok gün oldu. o sesi bastırmak için elimden geleni yaptım. o sesi susturamadım. o sesin sebep olduğu depresyon yüzünden bir sürü şeyi kaybettim. o ses beni çok yordu.
bugün o sesi yeniden duymasam, belki kafama dank eder miydi bilmiyorum.
başarısız olmak için hiç bi sebebin yok. you have what it takes.
yaşamak öldürür https://youtu.be/_Fj1hn1_hC4
sesindeki haziran https://youtu.be/gYgY3xAEPik
koptu kayış https://youtu.be/QL3npqWI7T4
misery is butterfly https://youtu.be/gP07_iaUwb4
hiç yenildik mi böyle https://youtu.be/zNsyLfWcWWo
yine yol var falımda https://youtu.be/6i2siwz1QM0
belgesel: the game changers, marsha p.johnson, strike a pose
film: bird box, rüzgarı dizginleyen çocuk, burlesque
şovlar: queer eye, ru paul's drag race ve all star, skin wars ve fresh paint, back with the ex, dating around, dancing queen
diğer şovlar: tidying up with marie kondo, tiny house nation, büyük tasarımlar, sıra dışı kulübele,r interior design masters, stay here, the great interior desing challange, büyük hayaller küçük mekanlar, rust valley restorers
diziler: -fiction the umbrella academy, the society, daredevil, jessica jones, iron fist, luke cage, defenders, punisher
sense8 -dram elite, baby, pose, atypica,l trinkets, end of the f****** world, bonding
how similar are our music tastes?
+1 adamlar
+1 büyük ev ablukada
+1 sansar salvo
+1 billie eilish
+1 tove lo
+1 ru paul
+1 the weekend
+1 oh land
+1 gaye su akyol
+1 robyn
Merhaba hocam, Genel olarak bölümün beni yüksek lisansa kabul ederken yaşadıkları ikilemi ve güvensizliği çok iyi bir şekilde anlamakla birlikte, kendimi ifade edemeyişimdeki özgüvensizlik son 2 yılda yaşadığım problemlerin bir sonucu. İnanın ben de istemezdim böyle olmayı ve çok saygı duyduğum insanların gözünde bu intibayı bırakmayı. Çok severek çok isteyerek girdiğim arkeoloji bölümüne girerken "para önemli değil, mutlu olayım yeter" demiştim, paramın hiç olmayabileceği bir dönem olabileceğini hesap etmemiştim. Herkes yüksek lisans yapmak zorunda değil elbette, ben de mesleğimi yapabilmek isterdim, lisanstayken çalışmak zorunda kaldığım süreçte bi daha o çalışma şartlarına dönmemek için elimden geleni yapmaya söz verdim. Hala daha "ne iş olsa yaparım" yeter ki arkeoloji için akademik eğitimim devam etsin, ben de bilim üretebilecek kapasiteye geliyim. Bu sefer de dünyanın ve ülkemizin mevcut konjüktörü buna izin vermiyor.
Bazı günler en büyük başarım intihar etmemek oluyor, bunu sağlayan da o gün dersimin olması. Bunu sağlayan her sabah uyandığımda ve her gece yatmadan mesleğimi yapabileceğim günleri hayal etmek. Bir gün ben de bildiklerimi aktarmak istiyorum, bi gün ben de bilimsel yayınlarda ismimin yazılı olduğu bi makale olsun istiyorum. Umarım endişe ve kaygı seviyem o günleri görmeme izin verir.
Başarız olduğumu, bilgisiz olduğumu, çalışkan olmadığımı düşünebilir ve söyleyebilirsiniz. Buna karşı çıkmıyorum. Ama yoldan geçerken fakülteye uğramış biri olmadığımı bilmenizi isterim. Yolu, herkesin geleceğin mesleği dediği yöne doğru giderken "ben bu yolu değil arkeolojiyi istiyorum" demiş ve bugün yaşadığı her şeyi göze almış biriyim. Her gün kendime bunu hatırlatmazsam, yaşadığım hiç bi şey anlamlı olmaz.
Bunu da göze alıyorum.
Her gün her şeyi göze alıyorum.
mood 🦕 credits: https://twitter.com/birbavul https://www.instagram.com/p/CIS4QUZAyo3CIrwhxegq68by1Bk79qyjtsqqAQ0/?igshid=dbvi0ree2oha
