Past de foto?

Serie - Jongen op stoep in Frankrijk.

A bigger splash

Weet je nog? Het was zomer en na drie weken kamperen was mama het zat geweest. Dat merkte ik vooral doordat ze “Hou daar eens mee op.” tegen me zei, als ik een boek aan het lezen was in de hangmat. Jij merkte er waarschijnlijk niks van. De laatste week mochten we in een huisje. Het had een zwembad.

Volgens mij gebeurde het op de derde dag. Jij stond in je zwembroekje- je was nog klein genoeg om alleen maar een zwembroekje aan te hebben- iets van de rand van het zwembad en je ruggetje stond een beetje hol. Je had je wijsvinger in je mond gestopt en je hoofd wat gekanteld. Je stond naar iets te kijken.

Papa had Vivaldi opgezet in het huisje en ik weet niet meer waar mama was. Eigenlijk was de bedoeling dat ik in de schaduw zat lezen, maar in plaats daarvan keek ik naar jou. Je korte haar was lichter geworden van de zon en van de zee, net als het mijne. Het zat een beetje door de war. Je was zo uit bed gestapt.

Harde, agressieve tonen als onweer schelden door de openslaande deuren. Thomas was een groot voorstander geweest van papa’s gewoonte om ’s ochtends klassieke muziek op te zetten. Hij was ook degene die het volume dan tot zijn max. draaide. Je weet dat Thomas een groot aangeboren gevoel heeft voor drama, iets wat aan het einde van zijn puberteit een hoogtepunt bereikte. “Groots en meeslepend wil ik leven!” Thomas rende op de tonen van de muziek in zijn onderbroek in één rechte lijn uit het huisje, over de duikplank, het water in.

 En even leek het dat de tijd stil stond.

 Ik zag je grote ogen groter worden. Ik wist dat jij hetzelfde had gezien als ik. Jij had ook gezien dat de tijd stil had gestaan. Vlak voordat het water er weer uitzag alsof niemand er ooit in was gesprongen, had de tijd stil gestaan. Je balde je kleine handen tot vuisten en je rende achter Thomas aan. Je was vergeten dat je nog niet kon zwemmen.

Thomas was vanuit zijn sprong begonnen aan een record aantal keer in de breedte heen en weer zwemmen onder water. Hij zag je niet. Ik zag je wel, maar ik hoorde je niet. Ik zag hoe je spartelde, maar ik hoorde je niet. Ik zag hoe je hoofdje af en toe boven water kwam en je mond meer water binnen kreeg dan lucht, maar ik hoorde je niet. Ik zag je handjes, die geen vuisten meer waren, maar ik hoorde je niet. Ik zag de spetters, maar ik hoorde je niet. Ik hoorde je niet.

Papa riep je naam en kwam uit het huisje gerend. Met zijn bril nog op sprong hij achter je aan zoals jij achter Thomas was aangesprongen. Je sloeg hem in het gezicht, maar langzaam werd je rustig. Ik kwam in beweging, pakte je handdoek en nam je aan van papa. Ik kon alleen nog maar ‘Sssst,’ zeggen ‘stil maar.’ Maar ik weet niet meer zeker of dat tegen jou was. 

Nieuwe sokken.

Soms koop ik nieuwe sokken. Twee keer vijf paar. Dat zijn twintig sokken. Daar betaal ik dan tien euro voor, dus voor iedere sok vijftig cent. Dat vind ik best een goede deal, zeker als je bedenkt hoe vaak ik sokken draag.

Het fijne aan nieuwe sokken is dat ze er zijn. Oude sokken zijn er vaak niet. Oude sokken verdwijnen wel eens. Ik verdenk de voeten van mijn huisgenoten er soms van dat ze mijn oude sokken dragen, maar ze dragen in ieder geval niet mijn nieuwe sokken, dus dat scheelt.

Ik koop altijd dezelfde sokken, dat bespaart tijd bij het kiezen in de ochtend. Dan kan ik die tijd mooi steken in het begin van een serie waarvan ik de eerste aflevering nooit zal afkijken, of mijn tanden poetsen als ik vergeten ben dat ik dat al had gedaan, of stilstaan voor een stoplicht terwijl er eigenlijk niks aankomt.

Ik koop mijn sokken altijd in dezelfde winkel. Dat is niet helemaal waar, maar ik vind dat iedere Hema een beetje hetzelfde is. Als je de sokken wilt kopen die ik altijd koop, moet je dat niet doen in januari. Dan kun je ze niet vinden namelijk. Je kunt wel naar ze vragen, maar dan krijg je een antwoord dat lijkt op ‘Nee, sorry, die hebben we niet, het is winter, dus dan verkopen we ze niet.’ Als ik jou was zou ik het maar niet proberen, je krijgt er een ontzettend teleurgesteld gevoel van.

Je kunt de sokken die ik altijd koop heel goed over elkaar heen doen. Dan lijkt het net alsof je normale sokken aanhebt, maar dan zijn ze twee keer zo warm. Dat is vooral fijn als je niet van koude tenen houdt. Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die van koude tenen houdt, maar misschien komt dat omdat ik er ook nog nooit naar heb gevraagd.

Ik koop altijd zwarte enkelsokken. Dat vind ik chic. Op een dag hoop ik dat iemand dat dan opvalt en zegt ‘Daarom vind ik jou zo leuk, je hebt alleen maar zwarte enkelsokken.’ En dan zeg ik ‘Ja, dat bespaart tijd bij het kiezen in de ochtend.’

Hoe je was. Een liedje.

Ik fiets weg van huis om mijn verdriet daar achter te laten. Ik ben er niet zo goed in. Ik ben al twee keer bijna van mijn fiets gevallen en mijn verdriet heb ik nog steeds bij me. De tegenliggers hebben de verontschuldigende uitdrukkingen op mijn gezicht waarschijnlijk niet eens gezien.

Ik fiets mee met een stoet van mensen die allemaal naar huis gaan. Ik fiets met ze mee, maar ik ga niet naar huis. Ook niet naar dat van hen. Het is het moment op de dag dat iedereen naar huis fietst met al dan niet een kind achterop om vervolgens eten voor zichzelf en het eventuele kind te koken. Vroeger waren mijn ouders ook die mensen, en dan was ik het kind. Nu ben ik dat niet meer. Nu zit mijn verdriet achterop en ik ga zo voor ons koken.

Serie - Mijn vijf vrienden voor gekleurde muren.

Dit is meer dan genoeg.

Serie - De rug van mijn vader in noord Noorwegen.

Nooit meer slapen, W.F. Hermans.

Ga hard op Monet.

Nogmaals, een liedje.