Dea Campine

Existentie-rits.     (2018) 

(De manier waarop ik u woordeloos probeer te vertellen hoe haar frêle voeten de vloertegels raken. Strelend, warm en soms ook hevig. (Voor even.) Of hoe we wereldpijn met alleen maar innige liefde bestrijden. Hoe mijn vingers de schattige krulhaartjes achter haar oren proberen te krijgen. Ze daar willen rijgen, voor altijd. Of hoe ik haar geur nooit meer zal kunnen of willen vergeten. Of hoe wij allebei de kracht hebben iemands hart te breken, maar dat niet doen. Dat niet verlangen. Of hoe we ooit bang waren en dat niet langer zijn. Hoe we frutselen, friemelen en onze bolle rode wangen te vaak verbergen. Of hoe wij mensen woordeloos proberen te vertellen. ) 

Once Upon A Pride.     (2018) 

Potpourri N°3.     (2018)

Potpourri N°2.     (2018)

Potpourri.     (2018) 

Heavy Shoes / Empty Boxes.     (2018)

Vel . Vacht . Vlies - N°4     (2017) 

Vel . Vacht . Vlies - N°2     (2017) 

Soppedoppen in een eierkop.     (2017) 

The rumours are true / I bloom for You.     (2017)

Dancing | Dreaming. (2017)

I Feel Like A Woman. Period.     (2017) 

Zelfportret 6.0     (2017)

Leven dat is het landschap in uzelf ontdekken. Dat is uzelf zoeken tussen de lagen, onder de dragers en tussen de sluiers die ge ooit voor de buitenwereld hebt opgehangen. Dat is diep en volhardend wroeten in uw eigen grond. Met uw mond de aarde proeven. Dat is bang zijn voor de klodders aarde die mogelijk onder uw nagels zouden blijven hangen, en minstens even bang zijn voor het oordeel van de mensen om u heen. Maar weet ge, leven dat is evengoed moedig blijven wroeten om uw tegendeel te bewijzen. Dat is mensen tonen dat ge kern bevat, ook al menen zij misschien van niet. Dat is voelen en weten dat er binnenin iets schoons groeit. Snappen dat het schone stilaan begint te bloeien en het zich op een dag tot iets groots ontpoppen zal. Dat is tonen dat kritiek niet meer is dan wat potgrond voor het zaadje, het laatste beetje water dat het dorstig zoekt. Leven dat is het landschap in uzelf ontdekken; er is aarde genoeg. 

Mistvlaag.     (2016)

dream dream dream, Girl.     (2016)

model: Tiffany

Zelfportret 5.0     (2016)

Leven, dat is op uw tanden bijten. Dat is u soms klein en kwetsbaar voelen; nietig en week en onvolmaakt. Dat is het gevoel hebben dat ge naakt zijt terwijl de hele wereld naar u kijkt. En geef nu toe, wat hebben wij mensen ooit harder gevreesd dan de onvolmaaktheid? Dan het niet verdienen van de ruimte die we innemen? Vreest gij iets meer dan uw eigen huid, dan uw bloedeigen vlees en vet en botten? Wij mensen denken niet aan goed als het over onszelf gaat, maar aan middelmaat, minder goed en slecht. En alstublieft, doe dat niet. Rot niet / kwijn niet weg. Kleur buiten de lijntjes en beschilder uw gezicht op doordeweekse dagen; heb schijt aan het feit dat mensen u zullen hebben gezien. Begin vandaag. Trek uw meest onaantrekkelijk trui tot halfweg uw gezicht als dat hetgeen is dat u gelukkig maakt en sla die tevredenheid in grote voorraad in u op. Stop niet, maar strijd voor uzelf. Want leven, dat is op uw tanden bijten; maar zet vooral uw tanden erin.

I was eight. / Linkshandig experiment n°8     (2016)