Küçüğüm 5 yaşındayım, annemin işi çıktığında beni bir arkadaşına bırakıyor. Arkadaşının benden 4 yaş büyük bir oğlu var. Annem işini bitiriyor ve beni alıyor, "sana bir sey yaptımı?" Diye soruyor. Seneler geçmesine rağmen hala aklımda, tuhaf geliyor, burda tek eksikliğim kadınlığım. 8 yaşındayım, matematik hocası birkaç kişiyle beni de evine kahvaltıya çağırıyor. Ve babam soruyor "hocan erkek mi?". Burda da tek eksikliğim kadınlığım. 10 yaşındayım, elimde bir dondurma yiyerek sokakta dolaşıyorum. Bir amca tarafından uyarılıyorum, "kız kısmı sokakta bu şekilde dondurma yiyemez!". Yine anlamıyorum, tuhaf geliyor. 12 yaşındayım, yanımda iki kız arkadaşım elimde bir spreyle okulun arka duvarına isimlerimizi yazıyoruz ve bir belediye işçisi tarafından uyarılıyoruz, "Kızlar böyle şeyler yapamaz!". Aynı şekilde tuhaf geliyor. Ayıp bir sey yapmıyoruz. 13 yaşındayım sınıfta oturuyorum. Bir erkek arkadaşımın defterine yanlışlıkla basıyorum. Üstüme hiddetle yürürken "erkek olsaydın görürdun sen" diyor. Anlamıyorum, beni zayıf görüyor sanirim. 14 yaşındayım, durakta otobüs bekliyorum. Bir erkek turistin yol sorması yanımda oturan teyzeyi kizdıriyor. Turist gidince, cevap vermemem gerektiğini söylüyor. Alt üstü yol sormuştu diyorum içimden, tuaf geliyor şaşırıyorum. 16 yaşındayım babamdan en yakın arkadaşımda kalmak için izin istiyorum. Arkadaşımın babasının vefat ettiğini biliyor, ve abisinin olup olmadığını soruyor. Olduğunu öğrenince göndermiyor. Şaşırıyorum, çünkü ben evde olmama rağmen abimin arkadaşları gelip kalıyor. 18 yaşındayım abim nişanlısından ayrılıyor, ablam ise evli olduğu kocasından şiddet gördüğü için. Abim anlının akıyla başka biriyle evlenirken ablam ayıplanıyor. 19 yaşındayım artık sokaktaki küçükken amca diye adlandırdığım insanlar bana pis bir bakışla bakıyorlar. Evet arkadaşlar bizler kızız. Erkeklerden narin ve zayıf olanlar biz olarak adlandırılıyor "kız gibi vuruyor." "Kız gibi koşuyor." "Kız gibi yapıyor". Toplum tarafından hep küçüğüz. Gücümüz yetmiyor ağızlarını kapatmaya, sürekli kem gözle bakıliyoruz. Evet kadınız, güzel bacaklarımız mı var? Sakın açma, tahrik olurlar. Güzel mi saçların? Kes uzatma azıyor sonra Aşağı mahhallenin bilmem nesi. Ya çarşaf giyen bir kadının gözlerinden dahi tahrik olan bir zihniyete karşı oynuyoruz. Hep ezileceğiz arka planda kalacağız. Kadınız çünkü, saçımız uzun diye mi?

Ben bi filme, diziye hatta bir kitap sayfasında yazan bir kaç cümleye ağlamış bi insanım. Üzmeyin beni.

— (via kitaplardankareler)

Alın yazımız italik yazılmış heralde. Ne tam ayaktayız ne tamamen devrildik.

Ben bi filme, diziye hatta bir kitap sayfasında yazan bir kaç cümleye ağlamış bi insanım. Üzmeyin beni.

Bazen tek başıma saatlerce yürüyesim geliyor. Sanki yürüdükçe geçecekmiş gibi.

Bir erkek gerçekten sevemez;

‘’İsmini saatime tırnaklarımla kazıdım Piraye…’’ diyen adamın saatinin arkasında Vera yazdığını görünce aşka olan inancım bitmişti.’’

Aşık olduğunuzu nasıl anlarsınız?

Kitap okumanın kötü yanı da, asla sahip olamayacağın bir dünyayı benimseyip içinde mutlu olurken gerçeği farkedip hayal kırıklığına uğramak.

Ben bi filme, diziye hatta bir kitap sayfasında yazan bir kaç cümleye ağlamış bi insanım. Üzmeyin beni.

Kitap okumanın kötü yanı da, asla sahip olamayacağın bir dünyayı benimseyip içinde mutlu olurken gerçeği farkedip hayal kırıklığına uğramak.

Bir adam anlatıyor ve bir avukat dinliyor: Karımı 1998'in sonbaharında kaybettim…Yedi senelik evliliğimizin iki senesini kanser tedavisi için hastanelerde geçirmiştik. Karım, her evlilik yıl dönümümüzde ikimizin fotoğrafını çerçeveler, “Bunlar bizim hayatımızın gölgeleri” derdi.. Öldüğünde, yedi tane resmimiz vardı. 97'nin bir gecesinde onu aldattım. Oysa ona sürekli onu ne kadar çok sevdiğimi ve sonsuza kadar sadık kalacağımı söylerdim. Ölmeden iki hafta önce yine aynı şeyi tekrarladım. Tuhaf bir gülümsemeyle baktı bana ve sadece “Biliyorum” dedi. İzmir'e kar yağdığı gün, yani bir ay önce, evdeydim. Fotoğraflarımıza bakıyordum yine… Her çerçevenin altında bir harf olduğunu ilk kez o gün fark ettim. A.R.K.A.S.I.N. Gerisi için yılları yetmemişti. Ama sanırım “Arkasına bak” yazmaya filan niyetlenmişti. Hemen çerçevelerin arkasına baktım. Hiçbir şey yoktu. Sonra bir şey dürttü beni, hepsini teker teker söktüm. İnanabiliyormusunuz, her birinin arkasından bir mektup çıktı! Geçirdiğimiz her sene için sevgi dolu sözler yazmıştı. 1997'deki resmimizin içinden çıkan zarf ise simsiyahtı. Ve içinden şu sözler çıktı: “14 Mart 1997/ Gözlerin bana başka birine dokunmuş gibi baktı Söylemene gerek yok, biliyorum…” 2002'deyiz. Onu kaybedeli 4, aldatalı 5 yıl oluyor. İçim acıyor şimdi. Çünkü kadınlar biliyor, hissediyor.. Sadece paylaşmak istedim. Sana boş gözlerle bakıp seni seviyorum diyenin sevgisinden şüphe et. Çünkü; Aşk sessiz, sevgi dilsizdir Gerçekten de hissediliyor, yanında yakınında olmasa bile, kilometrelerce uzağında olsa bile, sevmesini bildikten sonra varlığı da yokluğu da hissedilebiliyor.

Ben bi filme, diziye hatta bir kitap sayfasında yazan bir kaç cümleye ağlamış bi insanım. Üzmeyin beni.

Kitap okumanın kötü yanı da, asla sahip olamayacağın bir dünyayı benimseyip içinde mutlu olurken gerçeği farkedip hayal kırıklığına uğramak.

Aşık olduğunuzu nasıl anlarsınız?