Zamanın beni canımdan bezdirdiği ilk değil.
Geçmesi için 2 sene beklediğim acı büyüyerek ilerliyor içimde.Sarmaşıklarımdan kurtulamıyorum, ayaklarıma ellerime dolanıp duruyor.
Önüme çıkan her engel dağ gibi büyüyor gözümde, takatim yok çünkü..
Daha gençsin geçer dedikleri yetti artık.
Artık acılar, hayal kırıklıklarına alışmaktan korkuyorum, tepkisizliğimden, duyarsızlığımdan, boşvermişliğimden korkuyorum.
Frida Kahlo’nun sözü geliyor aklıma;’’ Başıma gelen en iyi şey, acı çekmeye alışmaya başlamam.’’ diyordu.
Yok diyorum onun kadarda vazgeçmemişim her şeyden bazen bu sözü çok mantıklı bulmamda korkutuyor beni.
Bu sözü ‘’artık hayal kırıklıklarına alışmaya başlamak’’ diye değiştirebilirim galiba.
Korkuyorum işte her gün daha duyarsız olmaktan..