Mood

bazılarını öylesine var etmişim ki, hiç yoktan. ama şimdi öylesine bitirmişim ki, öylesine varken. zaman büyüttüğü çiçeği kökünden söküp attırabiliyormuş insana.

Sevdiğiniz insanı kırarsanız, bir zaman sonra onu bulamazsınız. O her şeyini bildiğiniz bir yabancı haline gelir. Çünkü kırgınlık insanı değişmek zorunda bırakır.

Sen kazanmadın, inadın yüzünden, biz başımıza gelebilecek tüm o güzel ihtimalleri kaybettik.

İçim o kadar rahat ki. Hatalarım da oldu, özürümü diledim, pişmanlığı yaşadım ve geride bıraktım. Artık arkama bakmam.

Yenilen en büyük kazık, verilen en küçük tavizle başlar.

Neyse Akdeniz’de dağlar denize paralel diye bu hatanı affediyorum bi daha olmasın ama

“70'lerde olsak bir sürü plak alırdım sana, 80'lerde açık hava sinemasına götürür, izledikten sonra muhallebi ısmarlardım, 90'larda mahallenin bütün güzel misketlerini kazanır dökerdim avuçlarına, 21.yüzyılda nasıl sevilir inan ki bilmiyorum, içim ısınmadı bu yüzyıla, bağışla..”

İyi olan şey artık ona karşı hiçbir şey hissetmiyorum, kötü olan şey ise artık hiçbir şey hissetmiyorum.

Sevgi emeksiz olmaz. Bazen bitti dediğin anda başlar her şey. Çabalamadan varamazsın, çiçeğe su vermezsen açmaz. Yani demem o ki, bir insanın kahrını çekmekte ve bir insanı kusurlarıyla sevmekte sevdaya dahil. Sevince güzelleşir, filiz verir her şey.