22 augustus, of: Antwoord op Juni

Weten jullie nog, vorig jaar juni? Eerlijk gezegd was ik het vergeten (oeps), maar ben weer in het leesspoor en op de schrijftrein gesprongen. Dus, even samengevat: ik schreef een wens voor de zomer – dat het beter zou worden. Ik zag die wens niet gebeuren, noemde het een luchtkasteel. Ik wilde loskomen van de grote duisternis die bezit had genomen van mijn leven, alles opslokte, zelfs de kleinste lichtpuntjes, al bleven we steeds sterretjes aansteken en wolken wegblazen. Dit is het antwoord op juni, een moment om jullie op de hoogte te houden.

Als iemand vorig jaar gezegd had dat ik deze zomer in bikini op het strand rondloop, en ontspannen in een zomerjurkje door de wereld stap, had ik diegene keihard uitgelachen – en daarna zou ik in tranen uitgebarsten zijn. Ik zou het niet geloven. Ha, werkelijk waar, ik doe het.

Ik wenste de zomer zonder kleerscheuren door te komen en, tja, dat is een beetje tegengevallen. Er was genoeg moeilijk gedoe, meer dan genoeg. Maar ik ben er zo veel sterker van geworden (cliché, maar waar). Ik kom er bovenop, klauter eroverheen. Zo dichtbij, zó ver ben ik nog nooit geweest.

Ik zeg niet dat het nooit meer moeilijk is, of dat het nooit meer moeilijk zal zijn. Dat zou namelijk een keiharde leugen zijn. Maar ik ben soepeler, ik veer terug en laat me niet meer helemaal basten. Ik ben zo goed als gelijmd, met een of ander elastisch goedje. Ik ben buigzamer. Ik schreef Juni in meervoud, omdat ik weet dat er veel mensen zich daarin herkennen. Ik hoop dat die mensen ook gelijmd worden. Opdat we buigen, niet barsten, niet meer.  

Robin van der Meer, 22-8-2015

schrijven is spreken en zwijgen tegelijkertijd

Beter worden

Even surrealistisch Als een Dalí-werk in het museum Kunnen we hier zijn Ik, wij, We rennen niet Nu dan tenminste Zijn al zo, zó vaak Gestruikeld over onze voeten En dan laatst blijven liggen in de sneeuw Zijn nu aan het ontdooien Zitten in de antivries Proberen of zonder afgevroren tenen Men nog zou kunnen lopen We gaan vooruit Niet allemaal Maar steeds meer van onze mensen Maakten weer vaart En rennen weer

Goedemorgen koffie en Campert (en krant en Ikea)

Van ruilen komt huilen

Ik geef jou mijn vaag gevoel Maar mag ik dan jouw kat?

We ruilen dan jouw favo ding Met alles wat ik had

*bas deuntje*

Oh jongens de muziek heeft me weer overgenomen - en dan vooral die van the Wall omdat het allemaal van die teksten zijn hè

Rijmelarij

Ik woon in een huis 
Met blote voeten vader Leesbrilletjes moeder 
Voetbalbenen broeder 
Kattenbrokjes kattenbeest 
En honderdduzend boeken

Borrelnootjesmonsters Computerspellendraken Wandeltochtjes maken Woorden die niets raken

Sinaasappel peer banaan Schreeuwend voedsel op mijn bord Groene thee in glazen glas Vingerblauwe vulpeninkt De kat ligt met CH

Regen smijt zich tegen raam Koning op postzegelpost Zwarte bonen koffievocht Gedachten steeds maar uit de bocht Slapen onder sterrendoek Slecht gevoel spiekt om de hoek

Maar men laat zich niet pakken

Rijmelarij

Ik woon in een huis Met blote voeten vader, Sigaretten moeder, Voetbalbenen broeder Kattenbrokjes kattenbeest En honderdduzend boeken

Is dit dan?

Laat mijn bloed door het plafond van jouw hart zakken Mijn gedachten door het membraan van jouw brein Ik wil met mijn hakken in jouw knieën gegrift staan Laat je me dan nooit nooit nooit meer gaan?

Dagwormen

Mijn dagwormen begroeten me, Als grote, oude bomen Of golven grijs in morgenlicht Blinkend door het poetsen

Goedemorgen Robin lief, Hoe maak je het vandaag? Heb je nog wat moois gedroomd, Met prinsen of prinsessen?

Soms schreeuwen ze me toe Als grote, grauwe wolven En grommen ook nog eens Dat ze me niet moeten

Dan ga ik van Tabé, Ik doe niet mee Bekijk het maar ‘T is raar en klaar

Robinmeer

Goudvis

Ik had ooit, samen met mijn broertje, een goudvis. Het enige wat ik me ervan kan herinneren is dat hij (of zij, hoe komt men achter het geslacht van een goudvis?) na het onvermijdelijke einde is begraven bij de perenboom in onze tuin. Hoe vaak ik me niet heb afgevraagd of zijn botjes daar nog liggen, en hoe vaak ik me niet voorgenomen heb om hem op te graven.

Heel wat goudvissen later, ééntje had zelfs de charmante naam Visky, uit de tijd dat ik het stoer vond om whisky te drinken, ook al deed ik dat niet - ik viel namelijk nog ver onder de gomballenwet - vertelde mijn moeder me dat een goudvis een goede manier is om kleine kinderen met het begrip ‘dood’ kennis te laten maken. Nu kijk ik nooit meer met dezelfde blik naar die oranje zwemmers.

Ik kom hierop doordat ik de laatste tijd weer veel over de dood en dieren nadenk. Vreemde combinatie? Voor mij niet, en al ben ik goed met bizarre associaties, ik kan dit uitleggen - ik ben namelijk doodsbang voor ze. Ik durf nauwelijks mijn eigen kat op schoot te nemen, die oude goedzak. Uit smetvrees, maar ook uit angst dat hij me aanvalt.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op dieren, altijd al, maar toch heb ik zeer levende nachtmerries en rampscenario’s waarin ik levend word opgegeten door een geit, vlinder of, zeg, goudvis. Ik moet toegeven dat ik om de zoveel tijd wens dat zoiets gebeurt, maar alsjeblieft niet op die manier.

Maar op het moment hoop ik niet dat ik al te snel door het toilet gespoeld word, of in de grond beland naast de pootaardappelen of zomerkoninkjes, en in jullie diepe herinneringen terecht kom. Nee, ik ben keihard aan het oefenen met katten aaien en heb honderden positieve gedachten klaarstaan voor het geval dat, want ik ben nog lang niet klaar met dit feestje. Ik denk dat ik een nieuwe goudvis wil.