Pupet

2019 begins in Greek street art - Talks with the great and very characteristic work of the artist - street artist Pupet. Modest and with great love for what he’s doing, this month we’re talking about his journey, his collaborations and the situation as it has been in the center of Athens, although the words don’t seem to concern him as much as the visuals. With works such as those he creates mainly in abandoned buildings, the new year starts dynamically.

When do you start getting involved with art in the public space and what draws your attention to this direction?
If you mean when did I start graffiti, then we go a long way back in 1996. I had seen the first graffiti in Kato Patissia and I was excited, it was an obsession and I definitely wanted to get involved with it. I don’t know exactly why, I just had this feeling, maybe because it was something different or maybe it was the fact that it was mostly illegal… I think though that this period might have been the most intense of my life, many nights out, concerts, graffiti.

Would you say that this helped you in your studies and in deciding what you want to do?
Generally since I remember myself I liked to paint. My engagement with graffiti on the one hand kept me somehow in the field of art but on the other it affected my perception of painting as it was closer to the comic’s logic. So I don’t know if it helped me or not, Ι just see it as a natural consequence. It could be something else instead of graffiti, but most likely the ending would be the same.

As a graduate of Athens School of Fine Arts, how much does art vary depending on its application and palette?
Regarding whether there’s a difference between a mural or a work on the canvas, I think the philosophy is the same. There are, of course, some differences, such as the size in large frescoes. Materials are also differentiated in some cases. In frescoes I mainly use, except from acrylics, sprays while on canvases not that much. The oils on the canvas are also a completely different material as they dry much more slowly than any other material. My painting, however, with acrylic on canvas is very close if not the same to the frescoes.

Your works in the city aren’t too many, but they are quite characteristic. Which is your favorite spot/s for painting and why?
My favorite place is the old Columbia factory in Perissos. I like this place as it is an open space and there’s quiet. If not for something unpredictable to happen, I’m always alone, which is sometimes what I seek for. It’s also relatively close to my home. Generally, I like abandoned places which have, over time, the sense of natural decay. I find some nice spots from time to time and I put them in my schedule, like some abandoned ΟSΕ trucks that crossed my way and I hadn’t been able to resist to one of them.

There are areas like Exarchia with infinite visual information. Do you believe that each region, depending on the prevailing vibe, acquires the corresponding frescoes - messages or is it simply because of the freedom and tolerance that exists now in the center of Athens?
I wouldn’t call it freedom, maybe there’s a supposed feeling of freedom. Tolerance certainly exists, and because of the whole situation we are experiencing over the past few years, this situation prevails around us. I can’t say that I like the Exarchia landscape, to tell you the truth. Τhere’s infinite visual information but I think that the scenery is a little exaggerated. Certainly, however, some areas are more tolerant in general.

Do you think it would be worth it if the state worked in large urban centers with frescoes on large surfaces?
I don’t think that an organization could be created in Greece in an objective way. Unfortunately, in my view, there’s lack of artistic education (and not only). The situation has worsened over the last few years with social media and the tendency for everything to be considered art, so who could organize such a project and which people would it be consisted of? Probably some who wouldn’t have the slightest idea about art or even worse that they’d see it as yet another opportunity to take advantage of the artists. So I think that if it was done in a right and  fair way it would be something interesting and of course welcoming. I doubt it though.

You recently participated in the project “colours in greek islands”. Tell us about it, from the organization to the artwork you produced.
I wouldn’t want to talk about the organization. It was a very tiring but interesting project that gave me the opportunity to get to know some places I hadn’t visit and make some frescoes. Regarding the artwork, unfortunately we had some limitations as each island had a specific subject/theme. As for my own frescoes in Agios Efstratios the theme was Yiannis Ritsos who lived there in exile, in Fournoi the shipwreck, as many shipwrecks have been found in the area, in Lipsoi the vineyard and in Leros the goddess Artemis. Each artist had a specific subject. For my part, I tried to do my best as far as that was possible.

Does your job relate with the surroundings where you paint each time, or is there a specific idea that you have concluded to from before and you serve it to the end?
The landscape is very important. Regarding my job, I try to keep the same theme, although I don’t always manage it. In general, however, when it comes to the theme, I don’t usually do  something that suits necessarily with the landscape. If the landscape inspires me somehow then I intervene in it.

“Life in color” tell us about this project.
It was a project that started about three years ago. We did some frescoes and some canvases in partnership. But for two years now I’ve been working alone and although there are many remarkable artists out there, it seems very difficult to me to work with an artist, perhaps because I think painting is purely personal, like an internal battle for spiritual development whose results are honestly reflected on canvas.

In 10 years from now?
Things are doing well in general. I hope they’ll keep doing so and even better. We’ll see how it will end up… For my part, especially in the last few years I give my whole being to what I do and try every time for the best possible result. Now I think I’ve come up with what I want to do exclusively in the future and that’s canvases. I will always like to go out and paint but it’s a bit tiring for me and I don’t think there is any reason. I will do it again though. 

Follow Pupet
Website \ Instagram \ Fb Page

Photography: Auryn F.

_

Το 2019 ξεκινάει στο Greek street art - Talks με την σπουδαία και πολύ χαρακτηριστική δουλειά του καλλιτέχνη - street artist Pupet. Χαμηλών τόνων και με μεγάλη αγάπη για αυτό που κάνει, αυτόν τον μήνα μιλάμε για την διαδρομή του, τις συνεργασίες του αλλά και την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί στο κέντρο της Αθήνας αν και οι λέξεις φαίνεται να μην τον απασχολούν τόσο όσο τα εικαστικά. Με έργα σαν αυτά που δημιουργεί κυρίως σε εγκαταλελειμμένα κτήρια η νέα χρονιά ξεκινάει δυναμικά.

Πότε ξεκινάς να ασχολείσαι με την τέχνη στον δημόσιο χώρο και τι σου τραβάει την προσοχή προς αυτή την κατεύθυνση;
Αν εννοείς πότε ξεκίνησα να κάνω γκράφφιτι τότε πάμε πολύ πίσω στο 1996. Είχα δει τα πρώτα γκράφφιτι στα Κάτω Πατήσια και είχα ενθουσιαστεί, μου είχε γίνει έμμονη ιδέα και ήθελα οπωσδήποτε να ασχοληθώ με αυτό. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς είχα αυτό το συναίσθημα, ίσως επειδή ήταν κάτι το διαφορετικό ή ίσως ήταν το γεγονός ότι ήταν κατά κύριο λόγο παράνομο… Νομίζω πάντως ότι εκείνη η περίοδος ίσως να ήταν η πιο έντονη της ζωής μου, πολλές βόλτες, ξενύχτια, συναυλίες, γκραφφίτι.

Μπορείς να πεις ότι αυτό σε βοήθησε αργότερα στις σπουδές σου και στο να αποφασίσεις με τι θέλεις να ασχοληθείς;
Γενικά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μου άρεσε να ζωγραφίζω. Η ενασχόληση μου με τα γράφφιτι από τη μία με κράτησε κατά κάποιο τρόπο μέσα στο χώρο της τέχνης αλλά από την άλλη επηρέασε την αντίληψή μου στη ζωγραφική καθώς ήταν πιο κοντά στη λογική των κόμικς. Οπότε δεν ξέρω αν με βοήθησε ή όχι απλά το βλέπω όλο αυτό σαν ένα φυσικό επακόλουθο. Θα μπορούσε αντί για το γκράφφιτι να ήταν κάτι άλλο αλλά πιθανότατα η κατάληξη θα ήταν η ίδια.

Σαν απόφοιτος της καλών τεχνών της Αθήνας πόσο διαφοροποιείται η τέχνη ανάλογα με την εφαρμογή και την παλέτα της;
Για το αν υπάρχει διαφοροποίηση ανάμεσα σε κάποια τοιχογραφία ή σε κάποιο έργο στον καμβά, νομίζω ότι η φιλοσοφία είναι η ίδια. Υπάρχουν φυσικά κάποιες διαφορές όπως το μέγεθος στις μεγάλες τοιχογραφίες. Τα υλικά διαφοροποιούνται επίσης σε κάποιες περιπτώσεις. Στις τοιχογραφίες κατά κύριο λόγο εκτός από ακρυλικά χρησιμοποιώ και σπρέι ενώ στους καμβάδες όχι και τόσο. Τα λάδια επίσης στον καμβά είναι ένα τελείως διαφορετικό υλικό λόγω του ότι στεγνώνουν αισθητά πιο αργά από οποιοδήποτε άλλο υλικό. Η ζωγραφική μου πάντως με τα ακρυλικά στον καμβά είναι πολύ κοντά αν όχι ίδια με τις τοιχογραφίες.

Τα έργα σου στην πόλη δεν είναι πολλά ωστόσο είναι αρκετά χαρακτηριστικά. Ποιο είναι το αγαπημένο σου σημείο - σημεία για βάψιμο και γιατί;
Το αγαπημένο μου μέρος είναι το παλιό εργοστάσιο της Columbia στον Περισσό. Μου αρέσει το συγκεκριμένο μέρος καθώς είναι ένας ανοιχτός χώρος και υπάρχει ηρεμία. Εκτός απροόπτου είμαι μονίμως μόνος μου, γεγονός που το επιζητώ μερικές φορές. Επίσης είναι σχετικά κοντά στο σπίτι μου. Γενικά μου αρέσουν τα εγκαταλελειμμένα μέρη τα οποία με την πάροδο του χρόνου έχουν υποστεί μια φυσική φθορά. Βρίσκω κατά καιρούς κάποια ωραία σημεία και τα βάζω στο πρόγραμμα όπως πρόσφατα βρέθηκαν στο δρόμο μου κάποια εγκαταλελειμμένα φορτηγά του ΟΣΕ και δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε ένα από αυτά.

Υπάρχουν περιοχές όπως τα Εξάρχεια με άπειρη εικαστική πληροφορία. Πιστεύεις ότι κάθε περιοχή ανάλογα με το κλίμα που επικρατεί αποκτά και τις αντίστοιχες τοιχογραφίες - μηνύματα ή απλά είναι η ελευθερία και η ανοχή που υπάρχει πλέον στο κέντρο της Αθήνας;
Ελευθερία δεν θα το έλεγα, ίσως υπάρχει μία υποτιθέμενη αίσθηση ελευθερίας. Ανοχή υπάρχει σίγουρα, και λόγω της όλης κατάστασης που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια επικρατεί αυτή η κατάσταση που βλέπουμε γύρω μας. Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει το τοπίο των Εξαρχείων, να σου πω την αλήθεια. Υπάρχει άπειρη εικαστική πληροφορία αλλά νομίζω είναι λίγο υπερβολικό το σκηνικό. Σίγουρα πάντως κάποιες περιοχές είναι πιο ανεκτικές γενικά.

Πιστεύεις ότι θα είχε αξία η πολιτεία να ασχοληθεί οργανωμένα στα μεγάλα αστικά κέντρα με τις τοιχογραφίες σε μεγάλες επιφάνειες;
Δε νομίζω ότι στην Ελλάδα μπορεί να δημιουργηθεί ένας φορέας με αντικειμενική σκοπιά. Δυστυχώς, κατά την άποψή μου, υπάρχει έλλειψη καλλιτεχνικής παιδείας (και όχι μόνο). Η κατάσταση έχει χειροτερέψει τα τελευταία χρόνια με όλα αυτά τα social media και την τάση όλα να θεωρούνται τέχνη, οπότε ποιος θα μπορούσε να οργανώσει ένα τέτοιο πρότζεκτ και ποιοι άνθρωποι θα το απάρτιζαν; Μάλλον κάποιοι που δεν θα είχαν την παραμικρή ιδέα από τέχνη ή ακόμα χειρότερα που θα το έβλεπαν σαν μία ακόμη ευκαιρία για να εκμεταλλευτούν τους καλλιτέχνες. Οπότε θεωρώ ότι αν γινόταν με σωστό και δίκαιο τρόπο θα ήταν κάτι το ενδιαφέρον και φυσικά καλοδεχούμενο. Αμφιβάλω βέβαια.

Πρόσφατα συμμετείχες στο πρόγραμμα χρώμα στα νησιά. Μίλησε μας για αυτό, από την οργάνωση μέχρι τα εικαστικά που παρήγαγες.
Για την οργάνωση δεν θα ήθελα να μιλήσω. Ήταν ένα πολύ κουραστικό αλλά ενδιαφέρον πρότζεκτ στο οποίο μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω κάποια μέρη που δεν είχα επισκεφτεί, και να κάνω κάποιες τοιχογραφίες. Όσον αφορά το εικαστικό κομμάτι δυστυχώς είχαμε κάποιους περιορισμούς καθώς στο κάθε νησί υπήρχε συγκεκριμένο θέμα. Όσον αφορά τις δικές μου τοιχογραφίες στον Άγιο Ευστράτιο το θέμα ήταν ο Γιάννης Ρίτσος που έζησε εκεί εξόριστος, στους Φούρνους το ναυάγιο καθώς έχουν βρεθεί πάρα πολλά ναυάγια στην περιοχή, στους Λειψούς η αμπελοκαλλιέργεια και στη Λέρο η θεά Άρτεμις. Ο κάθε καλλιτέχνης είχε ένα συγκεκριμένο θέμα για να ασχοληθεί. Από την πλευρά μου προσπάθησα να κάνω ότι καλύτερο μπορούσα στο μέτρο του δυνατού…

Η δουλειά σου σχετίζεται με τον περιβάλλοντα χώρο που βάφεις κάθε φορά ή υπάρχει μια συγκεκριμένη ιδέα που έχεις αποφασίσει και υπηρετείς μέχρι τέλους;
To τοπίο είναι πολύ σημαντικό. Όσον αφορά τη δουλειά μου προσπαθώ κατά κύριο λόγο να κρατάω το ίδιο θέμα αν και δεν τα καταφέρνω πάντα. Γενικότερα όμως δεν ασχολούμαι τόσο με το να κάνω κάτι που να ταιριάζει απαραίτητα θεματικά με το τοπίο, απλά αν το τοπίο με εμπνεύσει κατά κάποιο τρόπο τότε επεμβαίνω σε αυτό.

Life in color, μίλησε μας για αυτό το Project.
Ηταν ένα πρότζεκτ που ξεκίνησε πριν 3 χρόνια περίπου. Γίνανε κάποιες τοιχογραφίες και κάποιοι καμβάδες συνεταιρικά. Εδώ και 2 χρόνια όμως δουλεύω μόνος μου και πλέον αν και υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες εκεί έξω, μου φαίνεται πολύ δύσκολο να συνεργαστώ με κάποιον καλλιτέχνη, ίσως επειδή πιστεύω ότι η ζωγραφική είναι καθαρά προσωπική υπόθεση, σαν μια εσωτερική μάχη για πνευματική εξέλιξη της οποίας τα αποτελέσματα αποτυπώνονται με ειλικρίνεια στον καμβά.

Σε 10 χρόνια από τώρα?
Τα πράγματα σε γενικές γραμμές πάνε καλά. Ελπίζω να συνεχίσουν έτσι και ακόμα καλύτερα και θα δούμε που θα καταλήξει… Από την πλευρά μου ειδικά τα τελευταία χρόνια δίνω όλο μου το είναι σε αυτά που κάνω και προσπαθώ κάθε φορά για το καλύτερο δυνατό. Πλέον νομίζω έχω καταλήξει με το τι θέλω να ασχοληθώ αποκλειστικά στο μέλλον και αυτό είναι οι καμβάδες. Πάντα θα μου αρέσει να βγαίνω και να ζωγραφίζω έξω αλλά είναι πλέον λίγο κουραστικό για εμένα και δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος. Θα το ξανακάνω πάντως.