"hayat yine de kitapta durduğu gibi durmuyor."
içindeki birbirine açılan kapıları kapattı ve daracık bir eşikte durup kendine baktı.
kendinin içinde, odanın dışında*
"dünyaya bir kez çocukken bakarız. gerisi hatıradır."
her şey hüzünlü bir hatıraya dönüşmeden önce dünyaya son kez bakabilmenin filmi.
aftersun, charlotte wells, 2022.
"eleni de tıpkı troyalı helen gibi, en sonunda ne kalbi kalıyor ne de vatanı."
filizlenmek.
hava durumunu takip ediyor, bulutlara bakıyor ardı sıra rüzgar, yağmur, ardından tekrar rüzgar ve kar.. odanın perdelerini ileri geri oynatan süreklilikten başka gökyüzünden umduğun ne var?
uçsuz bucaksız bir burukluk hissini, kurak bir kabullenmişlikle sarıp sarmalıyor ve yola devam ediyorum. yolun nerede başlayıp nerede bittiği yanılgısı ufkumu bulanıklaştırsa da, günler birbirini izleyen adımların hafızasıyla sürüyor. yaşamak, akıp gidiyor. ardında bıraktığı izleri takip ediyorum.
güzel bir şarkı dinlediğimde kulaklarım sanki uzunca bir zamandır tıkalıymış da farkında değilmişim gibi geliyor. şarkı başladığında, hayatın ve zamanın beni aniden konumlandırdığı o noktada, duyguların ve bir takım fiziksel şeylerin etkisiyle, akıp giden hayatın bütün uğultusunu en ayrıntılı şekilde duymak için şarkının başladığı ve içimde bir yerleri sızlattığı o anı bekliyormuş gibi hissediyorum.
söz istemeyen haller.
göremiyorsan güzel bir rüya yaz.
yaşıyorum sadece ortadan kırık zamanı.
I finally got it all parts wrong.
yalnızca içteki yakındır; başka her şey uzak.
kendini gerçekleştiren kehanetler gibi, kendini gerçekleştirmeyi bekleyen tuzaklarla dolu zihnimiz. hatırlamanın laneti de, rahmeti de el ele.
söz istemeyen haller.
“zaman –dedi– armağan vermez kimseye.”