bir veda mektubunun son cümlesiydi
-solmaz denen çiçeklerim bile soldu, artık dayanamıyorum.
herkes birbirine aynı dertleri anlatıyor. nerden bilsin kanadı kırık kuşun göçme isteğini köklerine aşık ağaç.
parçala göğsünü, ölüler çiçek açmaz.
sana sarılınca geçer sandım.
"yaşamak her şeye rağmen bir iz bırakmaktır yeryüzünde. -ben de yaşadım, sizin kadar!-"
Saksıda çiçekleri solan yalnız kadınlar yetim sayılsın.
Unutmak istemeseydik gömmezdik ölülerimizi.
sana da yazıklar olsun dünya herkesi taşıdın da sırtında bir beni kustun ilk durakta.
sıkı sıkı sarıl.
bazen bir şey oluyor ciddi ciddi konuşurken sen karşımda gözlerim doluyor burnumun direği sızlıyor yanağını ısırmak burnunu öpmek istiyorum. bazen bir şey oluyor bir sokak arasında el ele yürüyoruz durup koşmak istiyorum, koşunca yol erken biter diye daha da yavaşlıyorum. bazen bir şey oluyor bir şarkı mesela ya da bir dize dudaklarımdan dökülüyor devamı hep sen. bazen bir şey oluyor sana daha çıkalım oluyorum. bazen hiçbir şey olmuyor ben yine sana aşık oluyorum. bazen uyuyorsun kirpik diplerine bakıyorum tam diyorum öpülmeli yine aşık oluyorum. bazen kahve koyuyorsun bardağa yine aşık oluyorum. ben her an sana daha fazla aşık oluyorum. sonra anlar bahanesi oluyor aşkın. anılar tuzu biberi.
acı denen şey yemek yapmak gibi ali.
tarif aynı el lezzeti farklı.
koskoca bir şehri, bir geçmişi, bir ömrü arkanda bırakırsında bir adamı arkanda bırakamazsın ya öyle bir sevgi işte.
İlk fotoğrafımız bu bizim. Yirmi dokuz ay önce çekilmiş ilk fotoğraf ve yirmi dokuz ay boyunca bir sürü ilk. Bir sürü anı biriktirdik kalbimizde, zihnimizde yetmedi ceplerimizde. İlk kez bir balkonda otururken hissettim kalp atışlarını. Tuttun elimden sokağa çıkardın bak dünya burası dedin. kaçma, korkma, bağır çağır, küfret dedin. gecenin üçünde esti cebimizde üç kuruş parayla ankara'ya götürdün. izmir diye ağladım şirince'de nefes aldık. annenle okey oynarken şaşkınlıktan titreyen ellerimi masanın altında sakladın. öğretmen olmak istiyorum dedim destek oldun, sahaf açmak en büyük hayalim dedim yirmi bir yaşımda bir sahafa sahip oldum. kapıda çok miyavlıyor bir gecelik alalım dedim adını evin koydum kızımız oldu. bana hiç bıkmadan anlattın tarihi, sosyalizmi, geleceği, geçmişi tüm dalga geçmelerime sabırla dayandın. kestane şekeri diye ağlıyorum diye bir kilo kestane sekeri alıp parasını duyduğumuzda hepsini bir günde yedirttin. dans edelim dedim sağa sola devrile devrile dans ettik. ciğeri seveyim diye pes etmeden her hafta yedirtmeye çalıştın -üzgünüm en başarısız deneyimindi- abi insanın canı nasıl avakado çeker demeden şehrin her köşesinde avakado aradın. beraber başladığımız tüm dizileri iki gün içinde tek başıma bitirsemde bıkmadan yeni bir diziye başladın benimle. ama bak yeni doğmuşlar minicikler dediğimde iki kedi babası olmayı daha kabul ettin. koca kafayla küçük kafa olsun isimleri dedim şaşkınlıkla dinlesende kabul ettin. geceleri uyutmayan, gündüzleri rahat bırakmayan, sevgi arsızı üç kediye anne olmamı izledin. bir buçuk saat gidip piknik yapmaya başladığımızda başlayan yağmuru aldırış etmedin bir hafta hasta yattım başımda bekledim. ameliyata girerken kapıda ağladın çıkmamı beklerken benden çok acı çektin. her seferinde hadi bana da çay koy dedim kalktın doldurdun ve bardakta soğumasını izledin. bıkmadan seyyidhan kömürcü, şükrü erbaş, füruğ, didem madak dinledin benden. gözlerimin içi gülsün diye taklidimi yaptın, gece kabus görüp kalktığımda çığlıklar attığımda geçti bak buradayım dedin başımı göğsüne gömdün. kendi yaptığım esprilere gülerken ne dediğim anlaşılmayan cümlelere benimle güldün. babamla maç izlemek en büyük hayalin oldu. beşiktaş maçları zaafımız. yirmi dokuz koca ayda hayatım oldun. bütün her şeye yeniden başladık. birlikte doğduk, birlikte büyüyoruz. beni ben yaptığın için çok teşekkür ederim. seni seviyorum sevgilim, idolüm, yol arkadaşım, iş arkadaşım, hayat arkadaşım.
remember that moment ☀
Bir insan öldükten sonra onu yeryüzünde yaşayan herkes affettiğinde mezarının üstünde çiçekler bitermiş.
o öldükten bir gün sonra mezarı çiçek bahçesine dönmüştü.