Doğuyorsun. 1-2 yaşlarına kadar sorun yok çünkü basit reflekslerle yetiniyorsun. 3 yaşına geliyorsun. Anneni emmeyi bırakman isteniyor, yürümeye başlaman ve konuşman isteniyor. 6 yaşına geliyorsun, okuma yazma öğrenmen isteniyor. 10-11 yaşlarındasın, takdir belgeleri almaya başlaman isteniyor. Aradaki yıllar atlandı ama o yaşlarda da öğretmenlerin yığınla ödev yapmanı istiyor. 15 yaşındasın, liseye başlamışsın. Sınavlarının hepsi 70-80 üzeri olmalı yoksa erkeksen sanayiye, kızsan koca evine gidersin. 17 yaşına gelmişsin, aşık olmak istiyorsun, her genç gibi hayallerin var. Önüne engeller konuyor çünkü yaşın daha küçük. Her işi yaparken büyüksün lakin sevmeye hakkın yok. 18 ine girmişsin, üniversite sınavından çok iyi puan almalısın çünkü elâlem ne der? 20 yaşına geliyorsun, üniversite yoksa iş bulmak zorundasın artık. 25 yaşındasın, evlenmek istiyorsun. Evin, araban, maddi durumun var mı soruları sıralanıyor dizi dizi. Sıkılıyorsun sorulardan. 30 yaşlarındasın, evlenmişsin ve çocukların olmuş. Çocukların senden sürekli oyuncak istiyor, karın/kocan lüks eşyalar istiyorlar, iş yerinde patronun sürekli evraklar, kağıtlar istiyor. Kafamı susturayım artık diyorsun ama buna bile vakit yok. Koşuşturmacadasın. 40-45-50 derken öylece geçiyor sayılar. 65 yaşındasın. Senden ölmeni bile bekliyorlar. Etrafındaki insanların bu adam neden hâlâ ölmedi yahu diye fısıldaşmalarını duymuyor musun yoksa?
Sürekli bir şeyler bekleniyor. İnsan sadece kendinden bir şey bekleyemiyor çünkü vakti yok. Çünkü etrafındaki insanları susturmak zorunda hissediyor.
