Ve Ben Bir Trenle Gitmeliysem?

Personele atamamı yapmışlar. Tüm gelen herkesin derdini dinleyip efkarlanıyorum. Hatay’dan Ahmet bey geldi. Elinde bir kağıt. Başlamamı yapacaksınız dedim emeklilik dedi. Devam etti. “24 yıl geçti bu meslekte hiç bir bayram görmedim özel gün bilmedim. Eşim epilepsi hastası Hatay Antakya da yıkılmayan bir kaç binadan birindeydik şükür. Merdivenler yıkılmıştı. Önce çocukları indirdim. En son eşimi aldım. O enkazdan sağ çıktığımız gün gözümde hiç bir şey kalmadı dedi. Köyde tek katlı derme çatma bir ev var şükür yıkılmadı. Oraya gittik. Bahçeye iki domates diker iki ağaç gölgesinde otururuz. Yol kısaymış bunu anladım. O nedenle kendime ve çocuklara yetecek kadar rızk bol zaman istiyorum artık dedi. Hayırlı olsun dedim.” Her gün hiç bilmediğim hayatlara ağlamaktan ciğerim soldu.

Bu bayram da memlekete gidemediğim için tüm büroları üzerime aldım. Evde baklava yerken telsiz dinlemeyi planlıyorum. Çocuğumu da ay çiçeği olarak dünyaya getirmiş olabilirim. ☺️

Sevme sanatı.

Geçen akşam arkadaşım rahatsızlanmış. Eylülü size bırakabilir miyiz dediler? Tabiki dedik. Hastanede işleri uzun sürdü. Eylül ağlamaya başladı meme diye. Canı istemesin diye Ahlası emzirmeden aç uyuttum. Ama o kadar ağladı ki dayanamadım, annesinden izin aldık ve emzirdim. Hayatımda yaşadığım en güzel ve duygulu deneyimdi. Bir bebeğin süt annesi olmak.🌺

Ahlası eşime bırakıp bir saatliğine işe gittim. Kapıyı kapatınca uzun uzun kapıya bakmış. Hiç gülmemiş. Geldiğim de uyumuştu. Beni görünce gülmeye başladı ve tekrar gözlerini kapattı. Ciğerimin 3/4 gitti. Analık.

Bu gün 3,5 aylık bebeğimle işe başlamamı söylediler. Bırakacak kimsem yok dedim. Al gel dediler.Birazdan çıkacağız. Küçücük bedenini benimle birlikte bu çileli hayata sürüklediğim için üzgünüm annem. İnanıyorum ki bir gün annelerin üç aylık bebeklerini bırakıp gitmek zorunda olmadıkları iş kanunları da bu ülkeye gelecek.

Dün Ahmet Ahlasla müdür beyi ziyarete gittik. Niyetimiz halis bir süre daha dedim. Pek uslu bir şeye benziyor bunu da al gel yarın başla dedi. Yarın işe başlıyorum 3,5 aylık bebemle.

Ahlasa bakmak için dün akşam eşimin bir arkadaşı tanışmaya geldi. Geliyorlar sanırım olumlu dedim. Pastalar, börekler, çaylar, kahveler ikram ettim. Kalkacakları vakitte bizim kararımız olumsuz bakamayız dedi. Çok sağol canım ya, başta deseydin evde yokuz derdim bende. Akşamdan beri düşünüp düşünüp çıldırıyorum. Böyle bir anı.

Dünyaya tekrar gelsem temizlikçi olurum. Hiç bir şey akşam yemeğinden sonra tencereye atılıp kaynatılan mutfak bezlerinin temizlenmesi kadar ferahlatmıyor beni.

Akademiye ilk başladığımda montuma takmak için arma dağıtmışlardı. Taktım ve sınıfın dışındaki askılığa astım. Akşam montumu giyeceğim, ne göreyim. Armam yok, biri söküp almış. Kimse görmesin diye bir süre gizlenerek olayı idare ettim. Baktım olacak gibi değil. Yakın bir arkadaşımın montu sökülmüş, hiç dikiş dikmedim dedi. Ben çok güzel dikerim ama, haftalardır gizlenerek geziyorum armam çalındı dedim. Bundan kolay ne var bizde başkasından çalarız dedi. Ben yapamam, senin montunu dikeyim sen çal dedim. Böylelikle anlaştık. Beki hocam günahı hangimizin oldu şimdi?

Dün akşam difrizi açtım. Tüm kapak buz tutmuş. Sabah erkenden servisi aradık. İçindekileri tahliye edip,24 saat fişini çekin dedi. Yakın bir arkadaşımı aradım size getirebilir miyim diye tabiki dedi. Her şeyi paketledim. 3 aylık bebemi sırtıma aldım. Evden çıkmadan arıyayım dedim. ‘Ben evden çıktım akşama getir dedi.’ Urfadayız ve hava 32 derece bilmem bilgisi var mı? Salonun ortasında bir difriz dolusu yiyecekle kala kaldım. Beş tencere yemek yapıp Allah’a havale ettiğim dostlarım için apartmana dağıtacağım.

Beklentimi sıfırladığımda her şey yoluna girecek inanıyorum. O seviyeye gelmeme de daha zaman var gibi.

Ahlasla bir haftadır her gün 5-7 arası parka inip bakıcı tayfasının nabzını kontrol ediyoruz. Henüz birini bulamadık. Dün yaşlı bir teyze ben bakardım ama bellim ağrıyor kaldıramam kuzum bunu dedi. Diyete başladık bu sabah.

Ahlas 3/1 günlük. Dünyaya gelişinin 3.ay şerefine dün pasta kestik. Mumları üfleyemediği için gurubun en büyük ablasına üflettik. Hediye olarak 5 saat omuzunda taşıyıp 7saat sokaklarda gezdirdim. Analık mı diyoruz?

Bir zamanlar sabah uyandığımda kahvemi alıp yürüyüşe giderdim. Sonra eve gelir işe geçerdim. Şimdi sabah bebemin gaz sancısı ile uyanıyorum. Kakasını yapsın diye dua ediyorum. Sonra kahvaltıya geçiyoruz. İki lokma yememişim uykusu gelmiş. Yarım saat ayağımda sallayıp uyutmuşum beşiğe koymuşum. Bardakta soğuyan çayımı tazelemiş oturmuşum. Oturduğumu hissetmiş gibi basmış çığlığı, altını değişmişim tekrar pış pışlamışım, çayı üçüncü kez tazelemişim iki yudum içmişim. O iki yuduma bolca şükretmişim.

Ahlas henüz üç aylık. Ay sonunda işe başlayacağım ve onu kime emanet ederim düşüncesi ömrümün 3/4 götürdü. Yarın ilk kez bir bakıcı işe görüşmeye gideceğimden şu an uyuyan bebemi kucağıma aldım ağlıyorum. Zalimsin hayat, çok zalimsin.

Şu karşı park yapıldığında müdürümüz, doğu ile batının çocukları kaynaşsın diye yaptırdım, hepsi benim çocuklarım hepsi oynasın demişti. Bazen görüyorum sabahın erken saatlerinde karşı mahallenin çocukları dereyi geçip etraflarına korkak gözlerle bakarak şuraya geliyorlar. Biri bir şey söyler mi, kızar mı diye sessizce oynayıp koşarak dereden tekrar karşıya geçiyorlar. Ordan bakınca belki de o küçücük dünyalarında ne büyük lükstür evinin bahçesine park olması. Bir gün gidersem bu coğrafyayı aşırı özleyeceğim.