Beni şafak vakti bir el dürtükler; İdam mahkumu, kalk, bekliyor savcı! Zindan avlusunda öter düdükler; Bir güneş doğar ki., zakkumdan acı…
İpten indirilir, yine uslanmam, Bela…Bela bende yakıcı şehvet… Bir olur, ateşi görmemle yanmam; Dipsiz uçurumda kaçılmaz davet.
Bak nasıl silinir bu yüz karası; Elimde, ölümü öldüren silah, Alnımda tozpembe secde yarası, Lugat kitabımda tek isim: Allah…
İlk Müslüman, Hadice; Haberi öğrenince Teslim oldu büsbütün…
Ardından Ebubekir; İspatı aşan fikir, His ki, akıldan üstün…
Derken küçücük Ali; Önce şaşkınlık hali, Sonra candan tutuluş.
Ve Zeyd, azadlı köle; Ona açıldı kale, Sığınak ve kurtuluş…
Er, köle, kadın, çocuk, Her dalda bir tomurcuk, Teker teker birinci.
Dostlarına koştular; Kalblerinde bir rüzgâr, Ebedîlik sevinci…
Bildirdiler buyruğu; Herbirinin yumruğu, Kapılarda bir topuz.
Geçtiler evden eve, Kuruldu ilk çerçeve, Sayı tam otuzdokuz…
Dönmeye başlayalı zaman dedikleri çark; Gökyüzü ve yeryüzü, şimal, cenup, garp ve şark Görmedi, görmeyecek o söz mucizesini. Batan bir güneş rengi hâlelemiş sesini, Allah Resulü yüzbin sahabîye hitapta… Çizgi çizgi toplamalar… İslâm büyük hisapta… En derin sır: Zamanın bir vazifesi vardı. Ve: «Zaman döne döne çıktığı yere vardı.» Demek ki, o dem, gaye noktasında kâinat; Gaye, imanda İslâm ve insanlıkta o Zat! Ve üstüste ölçüler, hikmetler, şimşek şimşek: «Size Kur’ân emanet, artık ne şüphe, ne şek!» «Başınıza bir vahşi geçse burnu halkalı; Lâyıksa, işi haksa, emrine bağlanmalı!» «Ne Arap var, ne acem, olan yalnız insandır! Hangi fark ara yerde, insan ki topraktandır?» Meydanda güzel, çirkin, kâr etmez başka yorum! «Kötü diye ne varsa, hepsini çiğniyorum!» Çifte kutup; emirler, yasaklar, farz ve haram. En üstteki taşadek kurulu şanlı ehram. Devrimci, görsün neymiş, ne değilmiş inkılâp! Biri ufukta saray, öbürü kumda serap… O geldi, kan sarhoşu Arap ceylâna döndü. Günübirlik teselli, uçtu, yalana döndü. O, her kum tanesine kubbe doğurtan nefes… O, bir ses, bir ses, ölüm perdesini delen ses… Allah Resulü, Kusvâ isimli devesinde, Batan bir güneş rengi, eriten şivesinde, Aynı çanakta, yerle göğü çalkalıyorlar. Dinde kemal noktası… Onu halkalıyorlar: Bildirdim mi? Bildirdin! Şahit ol yüce Rabbim! Bildirsin bilmeyene, haberi her sahabîm! Düşündü sahabîler, en başta Ebubekir; Bu kemalden bir zeval mânası tütse zâhir… Âyet indi: «İslâmı seçtim ve tamamladım! Öyleyse, kalan ömür Resule birkaç adım… Anladı Ebubekir, gözleri dolu dolu; Süzdü; batan bir güneş rengiyle giden yolu…
Bu yurda her belâ içinden gelir; “Hep”leri, hep, hiçin hiçinden gelir. Gelemez bir ithal malıdır akıl, Kafdağından, Çinden, Maçinden gelir. Dünküne eş, bugün küfür yobazı; Bütün derdi festen, lâpçinden gelir. “Allah vardır!” dersin; sorarlar: Niçin? Sonra tokat, puta “niçin?”den gelir. Benim nur mayama pislik atanlar, Şeytan, senin büyük elçinden gelir! Biricik selâmet yolu tarihte, “Sormayın, görmeyin, geçin!”den gelir. Genç Osman’ı lif lif yolan o güruh, Kahbe davşirmenin piçinden gelir. Bir gün bu gidişle çatlarsa yürek, Dile vurdukları perçinden gelir.
Her fikir, her inanış, tek mevsimlik vesselâm; Zaman ve mekân üstü biricik rejim, İslâm…
(1976)
Bir oda, yerde bir mum, perdeler indirilmiş; Yerde çıplak bir gömlek, korkusundan dirilmiş. Süt beyaz duvarlarda çivilerin gölgesi; Artık ne bir çıtırdı, ne de bir ayak sesi.... Yatıyor yatağında, dimdik, upuzun, ölü; Üstü boynuna kadar bir çarşafla örtülü. Bezin üstünde ayak parmaklarının izi; Mum alevinden sarı, baygın ve donuk benzi. Son nefesle göğsü boş, eli boş uzanmış yana; Gözleri renkli bir cam, mıhlı ahşap tavana. Sarkık dudaklarının ucunda bir iz var; Küçük bir çizgi, küçük, titreyen bir ân kadar. Sarkık dudaklarında asılı titrek bir ân; Belli ki, birdenbire gitmiş çırpınamadan. Bu benim kendi ölüm, bu benim kendi ölüm.. Bana geldiği zaman, böyle gelecek ölüm....
Tahtadan yapılmış bir uzun kutu; Baş tarafı geniş, ayak ucu dar. Çakanlar bilir ki, bu boş tabutu, Yarın kendileri dolduracaklar. Her yandan küçülen bir oda gibi, Duvarlar yanaşmış, tavan alçalmış. Sanki bir taş bebek kutuda gibi, Hayalim, içinde uzanmış kalmış. Cılız vücuduma tam görünse de, İçim, bu dar yere sığılmaz diyor. Geride kalanlar hep dövünse de, İnsan birer birer yine giriyor. Ölenler yeniden doğarmış; gerçek! Tabut değildir bu, bir tahta kundak. Bu ağır hediye kime gidecek, Çakılır çakılmaz üstüne kapak?
Bu dünya bir kuyu, havasız çömlek Daralıyorum! Kelime, mânayı boğan bir gömlek Paralıyorum! ALLAH ismi varken lügat ne demek Karalıyorum! Kapımı, buyursun, diye o melek Aralıyorum! !
- Necip Fazıl Kısakürek
Biz Allah'tan korkmayız, onu severiz derler; Aşıklarsa sevgiyi hep korkuyla öderler. ---------------------------------------------------- Aşk korkuya peçedir, korku da aşka perde, Allah’tan nasıl korkmaz, insan O’nu sever de…
Beklenen Ne hasta bekler sabahı, Ne taze ölüyü mezar. Ne de şeytan, bir günahı, Seni beklediğim kadar. Geçti istemem gelmeni, Yokluğunda buldum seni; Bırak vehmimde gölgeni, Gelme, artık neye yarar?
Son günüm olmasın çelengim, top arabam, Beni alıp götürsün tam dört inanmış adam...
Mantık < 1972 > Dağı tanıyan, nasıl tanımaz uçurumu? Madem ki yükseliş var, iniş olmaz olur mu?
Mehmet Akif Ersoy
Çoğunuzun buna ''Bildiğin noel baba yav işte her yılbaşı bize hediye getiren :D '' dediğini tahmin etmek zor değil.Ama tahmin edilmesi gereken durum ne tür bir karmaşa içinde bulunduğumuz.Ah biz Türkler neydik ne olduk artık herşey komedi bildiğimiz,bilmediğimiz herşey... Anlam yükleyemiyoruz.Dinlediğimiz şarkılar,izlediğimiz filmler,Saçma salak sanatçılar ve fan denilen komik durum ! Olayın iç yüzü aslında bir kaç mantık güncellemesiyle ortaya çıkıveriyor.Ama oda yok .Gençlerimiz zaten olayın makarasında.Ama en çok onlara acıyoruz çünkü büyük düzende onlar önemli rol alacaklar. Peki noel amcaya gelelim.Noel baba efsanesi bir piskopos olan Saint Nicholas`ın fakirlere hediye dağıtmasına dayanır.Yahu adam bir piskopos yani üst kademe Hıristiyan bir din adamı,başpapaz.Peki Türkiye ne alaka ? Tamam kimsenin canını sıkmayalım hala ileri görüşlü olmak isteyenler varsa buyursunlar ileri...
