- Bir gün danışarıq uzun-uzun...
Bütün varlıqların ən günahsızı yuxudur, yuxusu olmayan insanın özü günahkardır...
Yaşadığımız beton yığını həyatı bəzəyən iki şey var: pişiklər və buludlar. Daha çox pişiklər...
- Bizə nə vaxt payız gəldi ki, belə? Bilmədik...
"Mən hər gün özümü soyundum və başqalarını geyindim..."
Səsiz ölmək istəyirəm,
Səsim gəlsə, bağışla.
Sənsiz ölmək istəyirəm,
Sən də ölsən, bağışla...
De görüm hansında qaldın fəsillərin...
Bəzi təcrübələr bəzi yaşları gözləyir...
Balaca Şahzadə, yenidən danışmağa başladı:
"İnsanlar hardadı? Çöldə biraz yalnızlıq hiss edir insan."
"İnsanların içində də yalnızlıq hiss edilir..." dedi ilan.
- Və rəngbərəng adamların üstünü örtdükcə qar, baxıram ətrafıma səndən başqa de kimim var..
Keçirdik buralardan...
Tükənmişlik ölməyin ikici adıdır...
- Heyif, çox heyif ki, vaxtmız azdı. Bu gözəlliyi, möcüzəni, zülmü yaşamaq üçün vaxtımız azdı...
- Getmə.
- Niyə?
- Bilmirəm, sadəcə getmə.
Ona qədər yol var, ondan sonra görünmür...