Uzak.

Uzak.

uzak

KOKUN!

Uzak

Binlerce intiharın başrol oyuncusuyum

sıcacık kanın, karlı bir kasım sabahı sıcak bir küvvetin içinde damarlarıma hızla doluşunun tatlı hissizliği var. kılcal damarlarımın içerisindeki sıvı basıncını hissedebiliyorum.

alnımın ortasından burnumun iki deliğine sızan ve burnumun deliklerinden taşan eğri bir ağrı beni iki büklüm bırakıyor. burnumda garip ve iç açıları burnumun direğini dik kesen bir yanma var.

her gece rüyamda binlerce intiharın başrol oyuncusuyum. avcumda cam kırıkları, kaygan tenime tek tek saplanan parçalar ve damarlarmdan fışkıran kanın verdiği boşluk hissine eşlik eden nahoş göz kararması.

kendimde değilim. başımın içerisinde başlar, kollarımın içinde okyanuslar, dilimin ucunda kılıçtan keskin bıçaklar olduğunu hissediyorum.

köşe başı bir yalnızlıkta öldüresiye dayak yemiş gibiyim. gözlerimde ağırlık var. açamıyorum. her yanım ağrıyor. tüm bu yoğun patolojik zihinsel süreçler, içsel bir yakınmadan çok fizyolojik bir ıstırap şeklinde çıkıyor.

her şeyin bitmesine sanki çok az kaldı. senelerin nasıl böyle hızlı geçtiğine hiç aklım ermiyor. bir rüyadan uyanıp diğerine dalmış gibiyim.

yerinde bıraktığım hiçbir binayı, yerinde bıraktığım hiçbir ağacı ve sokak tabelasını bulamıyorum. yine de hala yerinde duran ağrı ve manevi felaketler var.

parmaklarımın arasındaki mevsimler ve hisler artık tedavülde yok. hiçbiri yaşanmıyor. haziranın kokusu yok, sabah kahvaltılarının tadı yok, terleyen avuç içlerimin ardında derin bir merak ve heyecan yok. havalimanına çok sık uğramıyorum, anahat trenlerinin tarifleri değişmiş, artık ayak uyduramıyorum. kuytu bir yalnızlığın içinde bitkisel hayata girmiş ve ölümüne ramak kala uyanmış bir yoğun bakım hastası gibiyim.

insan teninin, deri bir koltuğa oturunca duyduğu saydam bir bağ vardır. parmaklarımın arasındaki hatıralarla tam olarak buna benzer bir bağ var. onlarca hatıranın cansız olduğuna inanasım gelmiyor. benim inanmam ya da inamamam hiçbir gerçeği değiştirmiyor, farkındayım. sadece yorgunum.

Uzak.