ketumser reblogged
durdum ve bir süre babamın askıdaki ceketine baktım. çünkü insan babasının ceketiyle de konuşabiliyor.
gözlerin hangi dili konuşuyor? anlamıyorum.
seni tanımıyorum.*
incittim mi ben seni? bazen olur öyle. bak ben köklerimden koptum, gıkım çıkmadı sana.*
#050820
- kavgam kendimle*
bir rûya, bir rabıta, bir mektup*
27.3.20
- yirmi beş yaşındayım. beş yıldır merhamet dolu bir kalbi olan adamın sevdiği kadınım. bir yıl atmış bir gündür evli, üç ay sekiz gündür minik yûsuf'un annesiyim. halâ annem saçlarıma dokunduğunda ıslanan gözlerim var. çünkü halâ yedi yaşındaki kız çocuğuyum.
Anonymous asked:
Hayırlı geceler, derginize eser alımları devam ediyor mu ve değerlendirme ve kabul kıstasınız nelerdir? Teşekkürler
Merhaba, evet devam ediyor. mevadergi@gmail.com dan veya dergimizin sosyal hesaplarından iletişime geçerek ayrıntılı bilgi alabilirsiniz.
İnstagram; mevaedebiyat
Twitter; MevaDergi
sevgili kızım Mevâ,
baban şimdiden senin adına kitaplar imzalatıyor. kim bilir belki sen gelmeden bir nebze de olsa güzelleştirebilir, sana hazırlarız dünyayı. seni çok seveceğiz ve bunu ömrün boyunca her anında hissedeceksin.
#15.12.18 #kızımamektup
ketumser reblogged
“Bu resmi seviyorum, yaşama isteğimi arttırıyor.” diyor karakter, Eduard Manet'in İntihar tablosu hakkında.
#240918
gece boyunca ‘beni neden sevmedin’ diyerek ağladım rüyamda. ömrüm, bir rüya sancısıyla soluyor. bana bunları yaşatmamalıydın. | 28.08.18
annem saçlarımı taradı* neredeyse on üç yıl sonra, yeniden. annem saçlarımı taradı. uzun uzun dokundu, çok zaman olmuştu. kalbim çocukluk sevincimle hızlandı. rüya mı? değil. -annem saçlarımı taradı- n'olur bırakma, biraz daha. acısın birşey olmaz, bırakma n'olur. demedim. ördü saçlarımı annem. yüzüme düşen yaşları o görmeden sildim, asla bilmeyecek. annem saçlarımı taradı. sakın unutma*
Nisan ayının son günü, sabah 07:48. Uyandım, saate baktım, daha çok erken. 'Biraz daha uyu.' Uyumaya çalıştıkça, gözlerimi sımsıkı kapattıkça gördüğüm hep aynı sahne. Hep yeniden, hep aynı acı. Gözlerimi açtım, bir süre odamı izledim. -Penceremin önünde öldü fesleğenim.- Olmuyor, sığamıyorum hiçbir yere. Kalktım banyoya geçip suyu açtım, dinledim.. Suyu, içimi. Bir süre aynada kendimi izledikten sonra biraz rahatlamış hissettim. Suyun sesi mi? Değil. -Öldü fesleğenim.- Saat 08.54. Herkes uyuyor. Ev sessiz. Nefeslerini duyuyor gibiyim. Hangi alem bu içine düştüğüm? Hazırlanıp çıktım. Durağa yaklaşmıştım, dolmuş geçti. Yetişemedim. Ben neden hep yetişemiyorum? Önümden geçip gidiyor, yetişemiyorum. Bir sonraki dolmuş geldi, arka koltuğa oturdum. Dolmuşun içi gül kokuyor. Kimse kimseyle konuşmuyor ama dolmuşun içi gül kokuyor. -ölüyor fesleğenim- -yetişemiyorum- -ben hep gidiyorum-
burada hep sönüktür yıldızlar*
sözlerim güzel mi kokuyor? hayır. "gel" rüzgarı götürüyordum, azıksız kaldım. "nerede" dağında; çiçek kopardım, çiçek yedim. bir uğultu var damarlarımda; kendi pınarından su vur yüzüne, su vur. tatlandır bir damla suyu bana; güzelleştir coşkumu. rüzgâr çıkar, kır söz kapılarını; süpür sesin ayak izini. hem "niçin" dumanını götür, hem "ben", "biz" ve "siz" dalgasını. köprü kur şebnemden renksizlik lâlesine; çiçek dik gözüme bu düşten, çiçek dik.*
İnsanın sözsüz kaldığı zamanlar var. Çocuk bedenlerini kana bulayan ölüm bezirganlarına söyleyecek bir şey bulmak zor. Acıyı tarif edecek kelimeleri yan yana dizebilmek daha zor. Hiçbir şey söylememek, sessizce bir kıyıda olan biteni izlemekse belki hepsinden daha zor. Yazacak çok şey var belki ama ben günlerdir terazinin kefelerini dengeye getirecek ağırlıktaki o kelimeleri arıyorum. Böyle sınır tanımaz bir kötülük ısrarını anlayabilmek mümkün değil ki, anlatabilmek mümkün olsun.*
GÜZEL ŞEYLER DE OLUYOR! binbir emekle, zorlukla, heyecanla ilerlediğimiz yolun sonunda sevincimize kavuştuk. dergimiz Mevâ Edebiyat'ın(@mevaedebiyat) ) ilk sayısı çıktı, birçok şehre kargolandı. şükür🎈