İnsan hər dərdini, problemini,hər çöküşünü özü yaşayır. Təkbaşına. Doğmalarından, sevdiklərindən xəbərsiz,yalnız.Ətrafında min insan belə olsa , bir insan belə olsa yenə də yalqızdır…

Dostoyevski deyir ki; "İstər şirin, istərsə acı olsun, xatirə insana əzab verir..." Bilirsinizmi niyə? Çünki şirin xatirələr insanı intizara salır, pis xatirələr isə insanı kədərləndirir. Bəzən yoruluruq. Var gücümüzlə hər kəsdən və hərşeydən, ən əsasıda bütün xatirələrimizdən qaçmaq istəyirik. Alınmayacaq! Çünki heç bir şey insanı özündən və xatirələrindən uzağa apara bilmir.

Heç tanımadığın biri ilə dəniz qırağında oturub dərdləşib rahatlamaq istəyi...

Hərdən qəlbin bir kimsədən xəbərsiz, məni deyib döyünürsə bəsimdi...

Bir gün dünya bizim olsun,

Eyni bərabər şəkildə.

Sevgilərin kimə necə forması olmadan,

"Birdən bilərlər" qorxusu olmadan, bir gün dünya bizim olsun...

Əgər bir də görüşməsək biz, dayansın bu dünya bir də dönməsin...

Ən dərin yaralarla başlayar ən dərin gülüşlər. Ən yüksək uçurumlardan düşərkən öyrənirsən uçmağı. Ən dərin dənizlərdə boğula boğula bacararsan tək bir səfərdə yaşamağı...