Absences répétées (Guy Gilles, 1972)

İçimde binalar yıkılmış, bir enkaz altında inanmışlığım sana.

ve yorgunum, şakaklarımda solan çiçekler.

son olduğunu bilmeden son bulan şeylerin özlemini çekiyorum.

unutulmuş evler bazen kendiliğinden yıkılırmış, ben senin evindim.

ve bu çağ çok gürültülü

gel birer çocuk olalım, o günden başlayalım

yüzün eski bir şiirdir.

seni özlemek bitmiyor. bir yara hiç durmadan kanar mı. kanadı. dökülen saçlarıma ve ağladığım tüm o günlere kendini nasıl affettireceksin bilmiyorum. kuruyan çiçeklerden ve sıkışan kalbimden nasıl af dileyeceksin ben yemin ederim bilmiyorum.

“benim en büyük lanetim unutamamak. ne iyilik yapana gönül borcum bitiyor, ne de kötülük edene kırgınlığım geçiyor.”

bu dünyanın yükü çekilecek gibi değil