*** obłe ciała delfinów w ciepłej wodzie południowego oceanu

obłe ciała delfinów w ciepłej wodzie południowego                                                                     oceanu mądra kobieta mówi: życie jest piękne plażą przejeżdża samochód  słyszę warkot motoru i śmiech dziewcząt  mądra kobieta mówi  woda jest ciepła  wyciągam rękę  dotykam wody

słońce wysysa wilgoć z gorącego piasku dobra kobieta podaje mi wodę (tak Samarytanka u studni poiła ukochane usta) szczupła kobieta mówi: jest miłość jej oczy są zielone jak woda jej uśmiech ciepły jak słońce

obłe ciała delfinów tańczą w słonej wodzie oceanu kobieta mówi: życie miłość woda  filozofowie starożytni noszą w brodach czerwone                                                                  kokardy przechadzają się wolno po białym rynku Aten moje usta są wilgotne i ręce chwytne  myślę: czemu nie miałabym uwierzyć raz jeszcze

jak łatwo wierzyć na rozgrzanej plaży południa kiedy słońce ociera się jak kot o skórę  kiedy woda jak usta kochanka dotyka skóry  kiedy drży skóra całowana wodą i słońcem

ciała delfinów są obłe jak słońce nieuchwytne jak miłość  zielone jak woda

Halina Poświatowska

Babie lato

Posłał siostry trzy pan w babie lato na łan, Która nici najwięcej umota, Tej dostanie się korona złota,           Tej dostanie się korona złota.

Strój se godny ma zwić ta, co panią chce być: Niechaj szatę z pajęczyn uszyje, Jakiej oko nie znało niczyje,           Jakiej oko nie znało niczyje...

A jesienny był czas i z wiatrami nad las, By ze szatek anielskich len biały Pajęczyny we słońcu latały...           Pajęczyny we słońcu latały. —

A świt modry już wszedł nad polami w mgle het, Trzody z rykiem ciągnęły pod zorzę I żórawie leciały za morze,           I żórawie leciały za morze.

Więc najstarsza z trzech dziew siadła w cieniu drzew Pajęczyny zbierała te siwe, Co upadły na łąkę, na niwę,           Co upadły na łąkę, na niwę...

A weśrednia w ten czas szła na wygór pod las, Obaczyła z fujarką pastucha, Więc przysiadła opodal a słucha,           Więc przysiadła opodal a słucha.

A najmłodsza szła wkrąg wśród ugorów i łąk, Obaczyła sznur długi żórawi, Jak we słońcu jesiennem się pławi,           Jak we słońcu jesiennem się pławi...

Za ptakami tak szła po ugorach by mgła, Aż zjaśniała po sobie od słońca, Za ptakami na wyraj lecąca...           Za ptakami na wyraj lecąca...

A gdy skończył się dzień i na pola zszedł cień, Powracały trzy siostry do chaty, Że to jedzie królewicz bogaty,           Że to jedzie królewicz bogaty.

Starsza przodem w dom szła, kłębek nici już ma, Więc po drodze się cieszy a chlubi, Że ją właśnie królewicz poślubi,           Że ją właśnie królewicz poślubi. —

A weśrednia szła z nią: oczy żarem jej skrzą, Nie zbierała z pastuchem pajęczyn, Myśli jeno o dniu swych zaręczyn,           Myśli jeno o dniu swych zaręczyn.

A najmłodszej to wkrąg u korali i wstąg Nitki lśnią, jak haft słońca bogaty; I tak wraca świecąca do chaty,           I tak wraca świecąca do chaty!

Pan przyjechał na dwór, do rodziców trzech cór, A że młodsza najpiękniej rozkwita, Więc się do niej obraca i pyta,           Więc się do niej obraca i pyta.

Takaś piękna, jak cud, słońcem świecisz od wrót, Czyś pajęczyn zebrała już wiele, Czy nam kraśna zagrają w kościele?           Czy nam kraśna zagrają w kościele?

A ta oczy w dal śle, ani słuchać go chce; Miałam z blizka to słońce złocone, Schowaj panie twą złotą koronę!           Schowaj panie twą złotą koronę...

Więc przed średnią pan wstał, złoty pierścień jej dał: Ty mi będziesz kochanką i żoną, Kraśna dziewko, już tak ci sądzono,           Kraśna dziewko — już tak ci sądzono.

Lecz ta płonąc by mak, odpowiada mu tak: Niechaj siostra ci żoną ostanie, Ja innego miłuję już panie,           Ja innego miłuję już panie...

Chcę w chałupie z nim żyć, z ust mu słodkość chcę pić On mi śpiewa pode wsią na wygonie, Pasający tam bydło a konie,           Pasający tam bydło a konie.

Pan odwrócił swój wzrok i ku starszej szedł krok, A miał lica okrutnie zsępione, Bo nie była urodna na żonę,           Bo nie była urodna na żonę...

Uśmiechnęła się doń i podała mu dłoń, Kłębek ręką trzymała już drugą, — Żyli z sobą szczęśliwie i długo...           Żyli z sobą szczęśliwie i długo.

Bronisława Ostrowska Zbiór “Opale”, 1902

Przyjacielowi w drodze

Markowi Chmurze

Patrzysz nisko i spojrzenie srebrne oczu twoich jest radosnym światłem w drodze naszej odmierzanej sercem jak księżycem. Puszyste od wiatru płyną drzewa przed nami pod powietrza nurt, wieczór jak dno studni mały jest i lśniący i głów naszych w gałęziach kołyszą się kolce, i pył roślinny wstaje u znużonych nóg. 

Niejeden dzień, niejedno słowo mamy za sobą w drodze naszej i kędzierzawy w górze obłok jak piana morska zna już krok, co mijać chce i być żelaznym, a ciągle jak łodyga miękka gnie się, gdy wiatru rączy prąd 

uderza nagle. Żył zatoki na skroniach słona krew porusza i nie ma miejsca już na laur, choć piorun spada, bronie grają i śpiew podnoszą młode usta. I piórem ptasim ogień lśni się ponad wzorzystym snem człowieka. 

I nas splecionych jak uściskiem spojrzeniem mocnym - niesie wiernie przez trudny dzień, oporne słowo, gdzie sen otacza jak ramieniem i bezimienna ziemia lekka wydaje kwiat spryskany sercem.

Tadeusz Gajcy

73 rocznica Powstania Warszawskiego

Z lasu

Las nocą rośnie jak jezior poszum. Droga kołysze we mchu, we mchu. Ciężkie kolumny mroku się wznoszą. Otchłanie puste z ciemności płoszą krzyk zły, wysoki jak ze snu.

A dołem potok ludzi i wozów i broni chrzęst we mgle, we mgle. Spod stóp jak morze wydęte grozą nieujarzmiona piętrzy się ziemia i głosy ciemne leżą w przestrzeniach jak to, co czeka obce i złe.

Żołnierze smukli. Twarzyczki jasne, a moce ciemne trą się i gniotą, lądy się łamią, sypie się złoto i chyba pancerz ziemi za ciasny pęka, rozsadza i grzmi, i grzmi.

Twarzyczki jasne! na widnokręgach armie jak cęgi gną się i kruszą. O moi chłopcy, jakże nam światy odkupić jedną rozdartą duszą?

Kochać, a to się wydaje mało, ginąć - to słabość tylko wyzwolić, bo nie nadąża chłopięce ciało, a ciemność stoi i grzmi, i grzmi.

Las nocą rośnie. Otchłań otwiera usta ogromne, chłonie i ssie. To tak jak dziecko, kiedy umiera, i tak jak ojciec, który żyć musi. Przeszli, przepadli; dym tylko dusi i krzyk wysoki we mgle, we mgle.

Krzysztof Kamil Baczyński 27 VI 1944

73 rocznica Powstania Warszawskiego

Ekstaza

Nie widzę, słucham cię oczyma, biała! Nagości twojej linie i kolory W hymn mi się jeden łączą różnowzory, W muzykę kształtu, w pieśń twojego ciała.

Melodią jesteś i harmonią cała! Rzucona kędyś w dalekie przestwory, Jako przelotne świecisz meteory — Pieśń twej piękności promienieje, pała.

Komu się zjawisz taka, pójdzie dalej Z twarzą od świata odwróconą, senną — Tak ci rzeźbiarze, co Wenus promienną

Niegdyś w paryjskim marmurze kowali, Chodzili cisi, senni, między ludem — Oni widzieli cud i żyli cudem.

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Drgające wiosny tętno...

Drgające wiosny tętno pragnienie we mnie budzi, usłyszeć pieśń namiętną nie słów, lecz żywych ludzi.

W tej pieśni, którą skrycie w marzeniach wiosny roję, splatałoby wciąż życie w rym nowy ludzi dwoje.

W harmonii dusz magicznie rozkoszy rytm przesłodki kołysałby muzycznie i serca wiązał w zwrotki.

Z przestrzeni by odległej na jedno ócz zaklęcie ku sobie serca biegły w miłości wniebowzięcie.

Całunków tam dwuwiersze wionęłyby w zawody w dal, w kręgi coraz szersze rozkoszy i swobody.

I byłaby radosna ta pieśń nad błękitami, bo grałaby ją wiosna sercami i kwiatami.

I drżałaby w błękicie, jak rannych zórz czerwoność, a grałoby ją życie i wiosna w nieskończoność.

Edward Leszczyński

3000+ obserwatorów

I przy okazji się pochwalę, że oficjalnie zostałam przyjęta na Uniwersytet Warszawski, a co.  (Nie, nic związanego z filologią polską.)

Ptaszki w klatce

«Czegoż płaczesz? — staremu mówił czyżyk młody — Masz teraz lepsze w klatce niż w polu wygody». «Tyś w niej zrodzon — rzekł stary — przeto ci wybaczę; Jam był wolny, dziś w klatce — i dlatego płaczę».

Ignacy Krasicki Zbiór “Bajki i przypowieści”, 1779

Zielony dzban

To nie stu rycerzy, lecz sto trupów leży! Nie sto trupów leży, jeno stu rycerzy! A nie dla nich ruczaj dzwoni, A bór szumny od nich stroni, Jeno wicher we sto koni Znikąd ku nim bieży.

Wybiła godzina - wiosna się zaczyna, Z chaty poprzez kwiaty wybiega dziewczyna, Dzban zielony, pełen wody, Niesie zmarłym dla ochłody W skwar śmiertelnej niepogody, Co w proch wargi ścina.

Stopy moje - bose, skronie - złotowłose, Kochałam, płakałam, zmarłym wodę niosę, Oczerstwijcie ból wasz słony, Smakiem śmierci podraźniony, Cały ranek w dzban zielony Ciułałam tę rosę.

Wypić - wypijemy, lecz nie ożyjemy, Na polu w kąkolu żal się chwieje niemy, A my leżym z ziemią w zmowie W tym tu rowie i parowie, Lecz nikt tego nie wypowie, Gdzie my teraz, gdzie my?

Jedyny dobytek - ciszy w sobie zbytek I snu podziemnego żmudny bezpożytek. Nim sporządzisz dla nas sanie Na wieczyste zimowanie, Połóż wieniec na kurhanie Z kalinowych witek.

W waszym zgromadzeniu, w natłoczonym cieniu, Jest taki, co maki kładł mi na ramieniu, Niech ze dzbana pije wodę, Niech przypomni lata młode, Gdy raz spojrzał w mą urodę W nagłym zachwyceniu!

Płyną dni niezłomne, czasy nieprzytomne, Nie wierzę, że leżę trzy lata ogromne! Mak pamiętam purpurowy, Ale twojej, dziewczę, mowy I tej złotej w słońcu głowy Już dziś nie przypomnę!

Chmurzą się błękity, płacze deszcz obfity, Na trawie w murawie leży dzban rozbity, Dzban rozbity leży, leży, A śpi pod nim stu rycerzy, A wiatr znikąd ku nim bieży, Kurzawą okryty!

Bolesław Leśmian Zbiór “Łąka”, 1920

Rwanie bzu

Narwali bzu, naszarpali, Nadarli go, natargali, Nanieśli świeżego, mokrego, Białego i tego bzowego.

Liści tam - rwetes, olśnienie, Kwiecia - gąszcz, zatrzęsienie, Pachnie kropliste po uszy I ptak się wśród zawieruszył.

Jak rwali zacietrzewieni W rozgardiaszu zieleni, To się narwany więzień Wtrzepotał, wplątał w gałęzie.

Śmiechem się bez zanosi: A kto cię tutaj prosił? A on, zieleń śpiewając, Zarośla ćwierkiem zrosił.

Głowę w bzy - na stracenie, W szalejące więzienie, W zapach, w perły i dreszcze! Rwijcie, nieście mi jeszcze!

Julian Tuwim

Marionetki

I Jak się nie nudzić? gdy oto nad globem Milion gwiazd cichych się świeci, A każda innym jaśnieje sposobem, A wszystko stoi - i leci...

II I ziemia stoi - i wieków otchłanie, I wszyscy żywi w tej chwili, Z których i jednej kostki nie zostanie, Choć będą ludzie, jak byli...

III Jak się nie nudzić na scenie tak małej, Tak niemistrzowsko zrobionej, Gdzie wszystkie wszystkich Ideały grały, A teatr życiem płacony -

IV Doprawdy, nie wiem, jak tu chwilę dobić, Nudy mię biorą najszczersze; Co by tu na to, proszę Pani, zrobić, Czy pisać prozę, czy wiersze - ?

V Czy nic nie pisać... tylko w słońca blasku Siąść czytać romans ciekawy: Co pisał Potop na ziarneczkach piasku, Pewno dla ludzkiej zabawy (!) -

VI Lub jeszcze lepiej - znam dzielniejszy sposób Przeciw tej nudzie przeklętej: Zapomnieć ludzi, a bywać u osób - Krawat mieć ślicznie zapięty...!

Cyprian Kamil Norwid

Przed snem

Nie zatrzymamy się, aż tej nocy nie przepłyniemy milcząc ręka przy ręce, przy twarzy twarz, by kołysała nicość. I będą z nami światy szły, o których wiemy z książek, co najmniej dwa, a może trzy: powietrzne, ziemskie, morskie.

Nie zatrzymamy się już, a nieba cienki szczebiot będzie nam inną ziemią rósł z księżyca, co jak żebro. I wstąpi tam nasz lekki cień, i wówczas blask wygasły nizinnej naszej gwiazdy – ci serdecznym wskażę palcem.

Zobaczysz krwistej łuny źdźbło, co w oko nasze patrzy, wyniosły dym, zwęglony dom i smutne nasze miasto. I zawiruje krągły stół, i świeca wstąpi w ciemność, przy której ciosam zgrzebny rym i kocham cię na przemian.

Nie zatrzymamy się więc tej nocy w milczeniu płynąc, gdy wszystko sen, jesteśmy snem bez ciała i bez imion. Lecz gdy kogutów tkliwy głos doleci nas już siwy – przy twarzy twarz, przy dłoni dłoń wrócimy, wrócimy.

Tadeusz Gajcy

Zjawy

Dymy pachnące jak kolumny nieba nad drzew siwieniem wysoko, wysoko, i w niewidzialnym odbicie potoku. Czyśmy tak tylko zamyśleni w Bogu, czy nas już nie ma?

To wszystko jesień. Wszystko znów ominie. Ciało i popiół, i smutek ten sam, i cisza wielka stoi na głębinie, nienasycony, ciemny dzban.

Wiem: to te same kołowroty sklepień huczą u świateł wysoko, wysoko, kule ogniste i znaki na niebie, te same idą posągi obłoków.

A ja tam w dole jestem człowiek jeno, ja nie poznaję jesieni i rzek, spięty krokami z bolesną ziemią, ledwie przeczuwam daleki brzeg.

A ja tam w dole łaknę i konam, Śmierć na mnie ciężka. Burza schylona, mknie po mnie górą. Leżę bez dna.

A ja tam w dole łaknę i oczy tylko mi ciążą, grozą spełnione, i tyle serc się przeze mnie toczy, wszystkie spalone.

Są tylko te skinienia, które czas przemilczą, skrzydeł trzepot czy rąk, czy gwiazd? Widzę we mgłach na nowo wędrujący las i noc tajemną, wilczą.

Staję u okna. Okno — zwierciadło, ziemię odbije wysoko, wysoko, i to, co w ciemność kamieniem spadło, spojrzy mi w pamięć jak światła oko.

Drzewa otworzą się — bramy śpiewne. Natchnie mnie liści gorzki zapach. Przyjdą zwierzęta — mruczące ciepło — na cichych łapach.

Knieje odwiną po liściu z purpury, aż do jeziora mrocznego dna, nad jeziorami postawią góry te dłonie czyste jak ze szkła.

Będę rozmawiał z niedźwiedziem złotym pod śliw ciężarem, pod jabłoniami i tak się wolno zamkną gałęzie i świat za nami.

I tak zostanę liści pełny pośród kaskady lasów i zwierząt, płynący rzeką ze złotej wełny.

Wtedy jest cisza. Nim czas nie uderzy, nim nie przewali się burza ślepa i ciemny łoskot, i chrzęst żelaza, a zapomnianym daleko od nieba czarny włos śmierci porośnie na twarzach.

Krzysztof Kamil Baczyński 18 X 1942

O niebie

Nie słychać już biegnących baranków wilgotne obłoki poszły do innych poranków a pustej hali nieba opada pył niebieski filtruje się przez drutów przerwy i kreski południe przysypuje się suche i szorstkie nad sylwetkami aeroplanów i chłodem fabrycznych dzielnic

Warto śpiewać jego chwałę jest nasze i zamorskie tak bardzo piękne gdy śmiga przez nie śmiały pion komina cegielni a razem nad dalekimi lasami dzwoni błękitnym żelazem pierwotne i olbrzymie gdy stanąwszy u białego miasta napełnia się dymem gdy wie że jest dnia chlebem warto śpiewać jego chwałę Południe jest jasno jednakowe popołudnie wygina swą powałę opada kruszynami tynku za dni dziecinnych wyginała mi się nad samą głowę i wtedy szeptał do mnie stamtąd ktoś mój synku

Józef Czechowicz Zbiór “Kamień”, 1927

Wróble

Dzień wróbli i jasności! w dzbanuszkach małych ptaszków świat się ustał miłością, niefrasobliwą łaską.

Na wyciągnięcie ręki mam czystość ich, puszystość, jakbym dotykał ciebie gałęzią ich — wielolistną.

Niebo się ziemi skłania leżąc śniegiem na drzewach, oczy mrużysz, zasłaniasz, piórka w blasku nagrzewasz.

Nie zerwiesz się, nastroszysz ciepło ptasiego futra, odpowiesz wróblim głosem w moją ciemność — malutka.

Bo na tym śniegu ludzie — — my z ciemnymi sercami.

Ziemio przez nas zabita, rzeszą twych ptaków czystych módl się za nami!

Krzysztof Kamil Baczyński 2 I 1943

Kallypso

Oh, brylantowe iskry na czarnym szafirze niebiosów - oh, serca mojego łabędzie... grobowce straszą mnie, cyprysy w kirze, a jego nie ma, nie będzie... Lira mi pękła na grani ołtarza gdybym chciała serce wypłakać swym śpiewem. Na górach pali się wulkanów żarza, jak kiedy leżał rozbitek pod drzewem. W brązowej twarzy, okolonej mrokiem, paliły się oczy straszliwe: skrzydlate słońca gdzieś w jarze głębokim, dumne, szalone, złe a razem tkliwe. Raz - kiedy Centaur konał z mego noża - (poznaję teraz - kara boża...)

Agralu! owoś pędził obłąkany po kamienistych puszczach i uroczną pieśnią zakląłeś gwiazdy, Kocytu szatany, abym ja była z tych, co w mękach nie śnią, powieki mając kleszczami obcięte - dni moje - jako trawy zżęte... Bóg mi się zjawiał w czerwonym piorunie, za miłość moją darząc tron z niebiosów - lecz jam wolała wśród lilij i wrzosów słuchać rapsodu na spiżowej strunie: noc - pożar - wyrżnięte narody i obłąkane widziadłem dziewice... Leciały do mnie duchów korowody za swą królowę biorąc - Osmętnicę; więc czarodziejskie tworzyłam im raje - kwieciste, wonne zapomnień ruczaje.

Był zmierzch. A na dnie groty gwiazdy się w jeziorze złociły, jak połamane w hieroglif miesiące - on - na samotnej skale, wychodzącej w morze płakał - i słowa rzucał gorejące - krzyk przeraźliwy, niby orła w klatce - wnętrza zadrgały we mnie - a już w matce. ...Płyń! do ojczyzny tęsknisz pewnie - płyń!... nogi całowałam rzewnie. Z wichrem poleciał w burzliwej zawiei straszydła ścigać i lądy nieznane. Fal słucham morskich, zapatrzona w pianę, jako w trujący blady kwiat nadziei.

O ty, co zimne okrążasz padoły samotny ogniu! w zagrobowej ciszy siejący marzeń srebrnych asfodele - oto ofiarne ci składam jemioły - powiedz tej Mocy, która serc nie słyszy, że tak się zetli, jak serce - w popiele.

Tadeusz Miciński Zbiór “W mroku gwiazd”, 1902