Kendimi iyi hissetmeyi özledim.
Bir renge bakıp anımsadığında ara. Kovulduğun kapılardan eli boş döndüğünde ara. Sana evin duvarlarını bile anlatmak istediğimi hatırladığında ara. Bir kokuda ara. Bir şiirde ara mesela, bir şarkının ortasında ara. Seni bir ben anlarım bilirsin, anlaşılmadığında ara.
Geçenlerde şöyle bir şey okudum.
Konuşacak çok şey birikti, ara beni. Gece ikide, akşam mesai bitişinde ara. Bayramda seyranda, ağladığın bir filmin sonunda, eski bir şarkıyı duyunca ara. Eve varınca, evden kaçınca, sokakta kalınca ara.
İyi kötü yaşanıyor burada, laf uzun zaman kısa. Kalabalık bir masada yalnız kalınca ya da yalnız çıkılmış bir tatilin ortasında ara.
Sonu denize çıkmayan o yoldan geri dönünce, bi şeylerden bi yerlere terfi edip yükselince, doğum günlerinde herkes evine erken dönünce ara. Ben buradayım, tebrik ederim, ara.
Az çok ekonomiden anlarım, sigarana zam geldiğinde ara. Yaseminler ne zaman açar iyi bilirim, solmuş bir çiçeğe üzülürken ara.
Şimdi sana özledim desem, vereceğin cevabı bilmiyorum. Ama özlüyorum. Anlatılır hal değil inan. Yazamıyorum, arayamıyorum, sarılamıyorum. Hiç öpemiyorum. Fakat öyle özledim ki yer gök şahit. Herkes üzülüyor.
Bu karanlığın sebebi onlar..
Her insan dağ değildir, yaslanma.
‘’Bir şarkın olsun. Senin olsun. Hayatına her giren insana “bu benim şarkım bak” diye dinlet. Bir gün o kişinin hayatından çıktığında bir radyoda denk gelirse, seni hatırlasın.
Tek bir parfümün olsun. Özdeşleşmek iyidir. Dünya bu illa ki bir tek sen kullanmayacaksın. Öyle bir sana ait olsun ki, bir yabancıda bile duysa “acaba burda mı” diye kokuyu duyanın gözü seni arasın.
Bir tane en yakın arkadaşın olsun. Sadece kötü günde değil, iyi günde de aradığın ilk kişi olsun. Birlikte düşün, birlikte kalkın. Birbirinizi toparlayın. Yaralarınızı sarın. Herkes gittiğinde “şanssızlığınıza” biraz gülün, biraz ağlayın :)
Bir tane çok büyük aşkın olsun. Rakıya bahane olsun. Bir dönem çok sevmiş ol, bi dönem nefret etmiş. Her şey küllendikten sonra tebessümle hatırla. Biraz da bi yanın acıyarak. “O olsaydı nasıl olurdu acaba hayatım?” diye sorgulayarak. Artık affetmeyecek kadar kırgın olsan da “başına bir şey gelse yine de ilk ben koşarım” diyecek kadar. Unutma, masallar mutlu sonla, efsaneler kavuşamamakla biter.
Bir evlat edin. Bir kedi olur, bir köpek de. Ama olsun. Kapılarını aç. Senden olmayan ama senin ilgine bakımına muhtaç bir kalbin atışlarını ellerinde hisset. Bir canlının hayatını değiştirmek acayip güzel bir şey. Birinin kahramanı olmak istersen bundan büyük fırsat olamaz. Sevmek çok güzel. Hele bir de her koşulda sevilmek.
Bol bol kitap oku biri seni derinden etkileyene kadar oku. Onu bulduğunda kimseyle paylaşma. O hikaye senin. Beğenmediğin sayfayı yırt sevdiğin yerleri yıldızlarla donat. Başucunda dursun. Belki bir gün biri gizlice o sayfaları keşfeder. Seni daha iyi tanıma imkanı olur.
Salaş bir restoran edin. Patronundan garsonuna kadar tanı. Kafan mı bozuk, mekan dolu mu, sana yer açacakları kadar müdavimi ol. Bir masan olsun hep oturduğun. Bir başına gitsen bile başına bir şey gelmeyeceğini bil. Bir gün belki kapanır ya da yıkılır. Ama sen önünden her geçtiğinde “Burada eskiden hep bi yerim vardı” dersin.
Bir hobin olsun. Kaçmak için. Hiçbir şey düşünmediğin. Dünyadan uzaklaşabildiğin. Onunla övün. En iyi yaptığın şey olsun. İnsanlar şaşırsın. Senin için çocuk oyuncağı olsun.
Bir şey iste. İmkansız olsun. Peşinden koş. Yorul. Defalarca vazgeç. Defalarca dene. Susmanın çaresizliğini de yaşa bağırmanın da. Uykuların kaçsın. Düşündükçe saç diplerin bile uyuşsun. Her ne ise bu istediğin, aşk da olur iş de. Bağrına taş bas gerekirse. Yeter ki gece yatağına yattığında “Ben elimden geleni yaptım” de. Bazen kazanamamış olsan da, yapabileceklerinin ya da bir şeyi delice istemenin limitini görmek de zaferdir.
Vakit ayırdığın bir ailen olsun. Yarın kaybettiğinde keşke daha çok zaman ayırsaydım demeyeceğin. Pişmanlık kötüdür. Bir daha geri getirmeye gücünün yetmedikleri içinse, işkence. Kıymetini bil. Yarın ne olacağı belli degil. Kalp krizi dediğin bir kaç saniye. Kalp kırma.
Sınırların olsun aşılamayacak. Duvarların olsun yıkılamayacak. Herkes bilsin. Ona göre davransın.
Bir alanın olsun metre karesi dert değil. Kapısını kapattığında gerçek sen olabildiğin. Dört duvardan birininin dibine çöküp ağlayabildiğin. Güçsüzlüğünü yaşayabildiğin. Sonra daha güçlü kalkabildiğin. Kaldığın yerden devam edebildiğin. İnsan en çok kendini özlüyor çünkü.
Bir sevdiğin olsun tabi. Belki hayallerindeki gibi olmaz koşullar ama bir şeyleri birlikte var etmenin tadı bi başka. Para amaç değil araç olsun mutluluğuna. Olmadığı zaman da elindekini cömertçe paylaşabil. En çok onla gül. Saatlerce muhabbet edebil. Birbirinize ulaşamadığınızda, “başka biriyle mi acaba” diye değil “başına bir şey mi geldi” diye endişelen. İlişkini başkalarıyla kıyaslama. Biri sevdiğini çok söyler, biri daha çok gösterir. Sen de biri eksikse bu seni daha az seviyor demek değildir.Telefon karıştırmakla ömür geçmez. Bir insan bir şey yapmak isterse yapar. Kalbin temizse, sen araştırmadan da karşına çıkar korkma. Sonuna kadar güven. Bir gün kırılırsa kalp yenisini inşa eder.
Ve kalbini temiz tut. Çevreni de. Unutma yaptığın her iyilik bir gün sana geri döner.’
Bir sen anlarsın, bir sana anlatamam.
'Hiç kapıldın mı o hisse, gitmek istersin hani, ama aynı zamanda da kalmak gelir içinden.'
Uzaklara dalıyorum sürekli. Binemediğim bütün otobüslere, gidemediğim tüm mesafelere meyilliyim. Bir gün, bir gece, bir akşamüstü.. Hiçbir yeri değil; sadece kendimi terkedeceğim.
Bağıramadığım çok şey var..
Bu dünyadan çok kırgın ayrılacağım.
İki insan birbiriyle tam bir uyum içinde yaşarsa, konuşmadan bile anlayabilirmiş birbirlerini.
Kendini doğru olduğuna inandırmaya çalıştığın ama içten içe aslında yanlış oldugunu bildiğin bir yolun ortasında hissettiğin oldu mu hiç?
Bu yalnızlık, benim.
'İnsan gittiği yerlerden çok, düştüğü yerlere aittir' yazan satırı defalarca kez okumak ve yutkunamamak.
Ellerinden umut bekleyen kadının kolları kesildi ama ' Yollar yalnızca gitmek için değil, gelmek için de var.' Sen yine de bil.