- Bu replik üzüyor.

- Bu replik üzüyor.

kaçmıyorum. hiç kaçmadım. güzel oluşun özlendi. dümdüz cümleler seni yanıltmasın. onlar kıvrıla kıvrıla. döne döne. ve acıta acıta* çok güzel yenildim. zaferlerin özlendi.

bunu da bana sen yapmış olma diye bunu da kendime bizzat ben yapıyorum. afiyetle.

kimse bize saçlarımızı örmeyi öğretmiyor. biz bir gün kendimizi öğrenmiş buluyoruz. bir gün kendimizi sevmiş buluyoruz. bir sabah ampute uyanıyoruz ve senelerce bizi doyuran toprağın o gün karnını sevdiğimiz biriyle doyurmasını izliyoruz. sonra o mezarın başına çeşme yaptılar diye seviniyoruz. bu gerçek öykünün kahramanı annem. bir daha düşün istiyorum bir daha bir daha. ara, gelmeyecekse de sesini duyalım derdi anneannem. aradığım numara geçici olarak, canım anneannem ne bilsin bunları. neyse. ben artık duyamıyorum.

bankodaki kadın adımı sorunca tereddüte düştüm. o günden beri her akşam aynada bugün bankolardaki kadınlar için ne yaptın diye sorup kendime adımla sesleniyorum. korrrrkunç.

seni özlüyorum.

o telefondan gelen sokağın gürültüsünü özlüyorum. iyi olduğunu bağıran ses tellerine hayret etmeyi özlüyorum. bir insan bunca kötü şeyin arasında nasıl iyi olabilir. keşke sana soracağım onbin soruyu sorsaydım da öyle gitseydin. artık hiçbir şeyi merak etmiyorum.

o fotoğrafa ben bu acıdan emekli oldum diye baktığım gün ege'de bir sahil kasabasına. daha dur, daha değil.

bir pinokyo sevmenin kalbini tahta kurularıyla doldurduğu dünyada masalın için direniyorum. hala, ya da şimdilik.

yirmidokuz mayıs. istanbul bugün yer yer bulutlu. seni gök gök, bulut bulut. şş, ben artık tamamlanmak istemiyorum.