Bir çift ayakkabıyı saatlerce konuşasın gelir bazen. Üç çocuğundan en küçüğünü kansere teslim eden, yardım istemekten haya eden, istediği yardımda hasta çocuğunun ölçülerini vermeyip o abisinin kıyafetlerini giyer diyen, o çocuğun ölçülerini istediğimizde de ağlayan bir baba.

Yakın zamanda Müslümanlığın ne demek olduğunu, İslamiyette verilen sözde durulmasının ne anlama geldiğini açıklayan bir fetva dinlemek, bir ayet okumak, bir hadisi incelemek gerek.

Kendi çabalarımızla toparladıklarımızı yarın ilik kanseri olan 5 yaşındaki kardeşimizin babasına teslim edeceğiz. Bir daha asla bu tarz bir platformda bu tarz bir yardım çağrısı yapmayacağım. Zira yapılan yardımlara az çok karşılık verebiliyor, eksiklikleri giderebiliyoruz. Ben istedim ki bir tuz tanesi de olsa o çorbada duanız, sadakanız olsun. Gözümüzle gördüğümüz, hastalığına şahit olduğumuz kardeşimiz ısınsın. Maddiyat falan değil mesele. Asla olmadı da. Duyarsızlık hiç değil. Herkes yaşattığı gibi muamele görecek. Dua çağrısına kulak tıkayanlar gün geliyor duadan medet umuyor. Mesele verilen sözlerin tutulmaması.

Aylar önce üniversiteden mezun olmadan, bir yardım kampanyası yapalım dedik ve Doğuda bir köy okulunda kendimize kardeş seçip ayakkabı aldık onlara. Herkese bir kardeş verdik. İçlerinden birinin paketi gitmedi. Tam bir hafta diğerlerinin ayakkabılarını da vermedik. O garip kalmasın diye. Sonra ulaştık o çocuğu kendine kardeş seçen adama. Ben iş adamıyım diye başlayan milyon tane zırvalık saydı. Doğuymuş orası, aileleri farklı şeyler yapıyormuş vs. vs.. bir sürü saçmalık. Almıyorum demedi. ALMIYORUM. 6 yaşındaki o çocuğun boynunun bükülmesi umrumda bile değil, söz verdiğim halde almıyorum deme zahmetine bile girmeden almaktan vazgeçtim demedi. O gün anladım insanlık ölmüştü.

Ve bugün anladım…

Ben İslami ve edebi yazılar paylaşayım. Takip edenlerde beğensin ağzına sağlık desin. Bundan öteye geçmesin.

Sevmek ne demek, seni seviyorum ne demek?

Çok güzel

Öfkelenince neden bağırırız ?

Hintli bir ermiş öğrencileri ile gezinirken Ganj nehri kenarında birbirlerine öfke içinde bağıran bir aile görmüş. Öğrencilerine dönüp “insanlar neden birbirlerine öfke ile bağırırlar?” diye sormuş. Öğrencilerden biri “çünkü sükûnetimizi kaybederiz” deyince ermiş “ama öfkelendiğimiz insan yanı başımızdayken neden bağırırız? O kişiye söylemek istediklerimizi daha alçak bir ses tonu ile de aktarabilecekken niye bağırırız?” diye tekrar sormuş. Öğrencilerden ses çıkmayınca anlatmaya başlamış: “İki insan birbirine öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden uzaklaşır. Bu uzak mesafeden birbirlerinin kalplerine seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse, arada açılan mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok bağırmaları gerekir.” “Peki, iki insan birbirini sevdiğinde ne olur? Birbirlerine bağırmak yerine sakince konuşurlar, çünkü kalpleri birbirine yakındır, arada mesafe ya yoktur ya da çok azdır. Peki, iki insan birbirini daha da fazla severse ne olur? Artık konuşmazlar, sadece fısıldaşırlar çünkü kalpleri birbirlerine daha da yakınlaşmıştır. Artık bir süre sonra konuşmalarına bile gerek kalmaz, sadece birbirlerine bakmaları yeterli olur. İşte birbirini gerçek anlamda seven iki insanın yakınlığı böyle bir şeydir.” Daha sonra ermiş öğrencilerine bakarak şöyle devam etmiş: “Bu nedenle tartıştığınız zaman kalplerinizin arasına mesafe girmesine izin vermeyin. Aranıza mesafe koyacak sözcüklerden uzak durun. Aksi takdirde mesafenin arttığı öyle bir gün gelir ki, geriye dönüp birbirinize yakınlaşacak yolu bulamayabilirsiniz.

Vovvvvv👊

Didem Madak (via sokaktakiyazar)

7 kez düştüysen, 8 kez kalk.

Hayat felsefem

hep en zor anımda karşıma çıkıyo bu ya