Geçen gün kız arkadaşımla tartıştık. Sinirlendim. Yolun ortasında çektim gittim. Ama nasıl sinirliyim.

Sinirden köpüre köpüre yürüyorum. Sinirim bir türlü geçmiyor. Sokağı iki kere turladım. Yine aynı yere geldim. Hala aynı sinir…

Sonra eve doğru yürümeye başladım. Bir tane balıkçı gördüm. Durdum kaldım orada öylece. Gidemedim.

Benim ona sinirli olduğum kadar o da bana sinirli. İkimiz de birbirimizi kırarız korkusundayız. Her neyse…

Balıkçıya dedim bir kilo hamsi verir misin dayı? Tamam dedi. Bir kilo hamsi tarttı. Koydu poşete. Ödemesini yaptım.

Bizimki balığı çok seviyor. Canı da çekiyor. O sinir ve psikoloji ile nasıl oldu bilmiyorum, dayanamadım aldım işte. Sonra mı?

Sonra minibüs bekledim. Minibüs geldi. Bindim. Biraz ilerledikten sonra durakta durdu kaptan. Kapıdan içeri ilk giren o.

Ben ona bakıyorum, o bana. Ben ona sinirliyim, o bana. İkimiz de birbirimize baktık. Psikolojiler altüst… Bi’ gülme geldi bana. Tabii ona da.

Minibüsten inince sarıldık. Al dedim, sana balık aldım. Sen seversin. Akşama yap da yiyelim.

O da  Tylol Hot almış bana. Grip olmuştum. Gel dedi. Eve gidelim de. Şunları yapayım. İç. Hastasın iyi gelir.

O an hiçbir kötü duygu birbirimize olan sevgimizin ve iyi niyetimizin önünde duramamıştı. O gün anladım ki yalnızca bütün samimiyetiyle aşık olan iki insan ne olursa olsun birbirini düşünüyor.

Bu hayatımın en tatlı anılarından biridir. Bu yüzden anlatmak istedim. Söyleyeceklerim bu kadar.

“bir manzara oluşundan habersiz duruşun.”

onu sevmem ona yetmedi.

‘’Biliyorum sana giden yollar kapalı,üstelik sen de hiç bir zaman sevmedin beni’’

“hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı.“ demiş sabahattin ali. 

başka türlü anlatamam. 

aklımdakilerin çıkması yalnızca kafamda açılacak bir kurşun iziyle mümkün

hayat herkesi yükünü hafifletecek insanlarla karşılaştırsın, yük olacak insanlarla değil.

Ne şiirler çıkar şimdi yokluğundan…

Rusça'da "toska" diye kelime var. "hiçbir nedeni olmadan, kalbin derinliklerinde büyük bir ruhani ızdırap hissetmek" anlamına geliyor.

geçmişi yüzünden inancını kaybetmiş bir kadına hissettirebileceğin en güzel şey; “artık ben varım” cümlesini iliklerine kadar yaşatmaktır.

Çok kırgınsın. Nasıl geçeceğini biliyorsun ama elinden bir şey gelmiyor. Çünkü ellerini nereye koyacağını bilmedigin için hep ceplerine sakladın.

“İnsan bir yerden sonra eline kocaman bir çöp poşeti alır gibi ne var ne yoksa elinin tersiyle deviriyor içine. Bakıyorsun bunu çok sevmişsin mesela ama artık bir önemi kalmamış, salla çöpe.”

her şey kötü gittiğinde en kötü ihtimalle oturup gidişini seyrediyorsun. bu dünyada yapılacak şey bitmez.

‘’thomas bernhard, bitik adam'da şöyle der, “bir insana, hiç kimseyle olmadığımız gibi bağlı olmak için, yan yana olmamız gerekmez.” bu bağa inanıyorum.’’

— (via sozlerindekaldim)