—

Osho

Read More on wordsnquotes

(via wordsnquotes)

adıyorum aşka geri kalanımı*

kısa, kesikli, bulutlu cümleleri kenara köşeye sıkıştırır bazı geceler. şimdi anlatma vaktidir. ve hep en çok kendine dönüktür yüreğin. yüreğim. yani her kimsem biraz, o kadar’ım.

hayatımızın belki içindeyken soyut, ama uzaklaşıp baktığımızda resmen gözle görülür bir merkezi var. işte orada ne olduğu, belki de insanın kendisi adına çözmesi gereken ilk şey. gözünü uykudan açtığın ilk anda önünde canlanan şey belki, belki dudaklarını kemirmene neden olan şey, gökyüzüne baktığında gördüğün, her gözlerini yumduğunda dudaklarının kenarlarını yukarı hareket ettiren şey belki de. her kimsen, hangi derinliğindeysen yaşamın, orada keşfetmen gereken şey. geç olmadan bulamazsan, bir şeyleri anlamlandırmanı neredeyse imkansız kılan şey.

işte o merkezde bir şeyler ters gidiyor bazen. gitmiş. fark ettirmeden kendime, kalbim merkezinin yerini değiştirmiş. dolayısıyla dengem şaşmış. bedenim yeri boylamış. yine fark ettirmeden, neredeyse duracakmış. kalbim. yani yeri boylayan bedenimi kaldırsam da, kalbin dengesi şaşmış. meğer sarsıp kendine getirmem gereken şey, oradaymış.

kendi avucumun içine aldım yüreğimi. her ziyaretini ezbere bildiğim vurucu dalgaların yollarını değiştirdim. kendini tekrar ‘var’ ettirdim. açıp ‘ben’ koydum tam merkezine. yani tam da olması gereken yere.

bu kadar değil.

indiğim derinliği, kelimelerimi ve en önemlisi sessizliğimi anlamayan yüzler dolu burası. insanları delilikle suçluyorlar, sadece anlamadıkları için. oysa birileri anlamalı. ‘o’ sandığın, anlamalı ki ‘o’ olsun. içine uysun. evin olsun. oysa birileri sadece o sandığın.

“yüzüme bak. bi’ bana bir de onlara bak. öyle bakma ama, görebiliyormuş gibi bak. düşeceğin kuyuysa, karanlığı yaşamayı becerebilirmişsin gibi. karanlıkta sözcüklerin büyüsünü hissedebilirmişsin gibi. biraz olsun, bu derinliğe sen de aitmişsin gibi bak.”

değildi. hiç ve asla. yas ve suçla.

şimdi;  en güzel ve sağlam adımlarımı tek başıma atıyorum. tek başıma, ama yalnız değil. erittiğim karları içimde deniz yapıyorum.

içimde bir kız çocuk, bir kadın ve bir yürek büyütüyorum.

— Füruğ Ferruhzad

Hüzünlü Delilik

O giderken ne yapacağınızı bilirsiniz. Kara gün dostlarınızı arar, yaşamınızı alkol buğulu geyiklere gömer, on bin kitap, yüz bin film izlemeye çalışırsınız. Öğrenciyseniz, okulun en kazık dersine durduk yere niye kafayı takıp, nasıl tek vuruşta o dersi haklayabildiğinize kimse –kendiniz dahil– hiçbir anlam yükleyemez. Deli gibi halı sahada top koşturanlar; çeşitli kurslara yazılanlar; kibritten ev, şişe içinde gemi, marangozluk yapanlar; balık tutmaya kalkışanlar da olur. Bu, unutmaya çalışmanın hüzünlü bir deliliğidir… Onunla birlikte kendinizi de kaybetmeye çalışırsınız aslında… Kendinize “Yaşam devam ediyor, geçip gidecek” dersiniz… Unutur musunuz peki? Bu, zamanla ilgili bir şeydir… Parmağına çekiç vurmuş bir insanın, elini deli gibi sallayıp zıplaması, söz konusu acıyı asla geçirmez…

Atilla Atalay / Sıdıka-Öpücük Balığı-Fabriga

— J.K. Rowling

Bir kış sabretmişsin de,tam çiçek açacakken dolu vurmuş gibi oluyor bazen hayat...

25.12.2021 | 02.07

Ben toparlandım sandıkça her şey tekrar yerle bir oluyor ve yemin ederim ben tekrar aynı yere dönmekten yoruldum.

Bu sabah artık yağmuru neden bu kadar çok sevdiğimi anladım. Ağlayan bir yüreğe benzediği için.

Tezer özlü

ne yazık, değersin sanmıştım

sabaha karşı dalga seslerini dinlerken yüzünü ezberlemek isterdim

hakikatte, hiç kimse hiçbir şeye değmezmiş, geceler boyu tavanla bakışırken anladım

biliyorum öykü bitti, üstelik kapağını da çoktan kapattın o kitabın ama bir satırında da sevemez miydin beni

bir araba göre göre uçuruma sürülmez, bıçaklar ucundan tutulmaz, bazı hatalar affedilmez. sen bir vazo yahut kaktüs değilsin, vazgeç.