insan mutsuzken yazmak, anlatmak, bağırmak için çok zamanı oluyor. bir ara demiştim mutluluğumu, heyecanımı bile paylaşacağım kimse yokken seçilmiş yalnızlık safsataları zoruma gidiyor diye işte hayatımın bu döneminde benim her şeyi paylaşabileceğim insanlar var artık çevremde. olmadıkları da oluyor herkesin bir yaşamı var bunu da anlayabiliyorum artık bu yüzden beni aşağıya çekecek, gülümsememi durduracak her şeyden arkama bakmadan kaçmaya çalışıyorum. canım sıkıldıysa ve kimseye ulaşamıyorsam tek kalıyorum, kendimi dinliyorum beni sinirlendirecek şeylerden de kaçıyorum aynı zamanda. hiçbir şeyi unutmuş değilim insan geçmişini, kendi olmasını sağlayan hiçbir şeyi bir sandığa koyup üstüne dantel örtemiyor ama bunlar artık omzuma yük olmaktansa elimden tutup beni yürüten şeyler oluyor. geçmişim karşıma geçtiğinde artık beni boğan, acı çekmemi sağlayan, her an boğazıma bıçak dayayan bir şey olmaktansa bak diyor bak bunları geçirdin o yüzden sakın oturma oraya, sakın düşme burada. biz diyor biz kolay gelmedik buraya sakın tekrar bu hale dönme sakın. hiçbir dönem ben olmaktan kaçmadım burada yalvar yakar iyi olmayı da diledim şimdi de iyi olduğumu yazıyorum. eskisi gibi değil evet her şeyde buraya koşmuyorum, yazmıyorum, bağır çağır ağlayıp duvar yumruklamıyorum. ben olmaktan ve evet değişmiş olmaktan çok memnunum. şükürler olsun
