Fragil

I believe in using songs to say things

Willy Ronis, Vincent et le chat, Paris, 1955

What the fuck is the universe trying to teach me right now

Igor Shcherbakov, Two on a Bridge, 2021, Oil on canvas

"it's fine" = you really disappointed me but I'm used to it

ΞΕΚΑΘΑΡΑ

in a train right now, i can see the city lights and i feel so so overwhelmed

σε εκείνα τα μικρά κουτιά,

τα κίτρινα και τα άλλα τα μουντά

σε εκείνα τα αποπνικτικά μπαλκόνια,

σε εκείνα τα πολυόροφα κτίρια

με τα χαλασμένα ασανσέρ

εκεί

ζουν οι άνθρωποι.

εκεί μέσα οι άνθρωποι

κλαίνε,

ερωτεύονται,

γελάνε,

θυμώνουν,

τσακώνονται,

φωνάζουν,

τραγουδάνε,

παίζουν,

κάνουν έρωτα,

μαγειρεύουν,

ζουν.

σε εκείνα τα κτίρια

που είναι γεμάτα υγρασία,

παγωμένα το χειμώνα

και ζεστά το καλοκαίρι,

θα στεγάσουν κάποτε

δύο άνθρωποι τον έρωτα τους.

εγώ σε ένα μικρό κουτί στα Εξάρχεια

θα κλείσω κάποτε την ευτυχία μου

κι όλο το κόσμο απέξω.

Ρε παιδί μου.

-κοίτα-

Εγώ ήθελα να σου μάθω πολλά

Για την ζωή, τους ανθρώπους,

τα πολιτικά, τα βιβλία

Και άλλα τέτοια

Όπως γίνεται συνήθως στις ταινίες

που σου μάθανε τον έρωτα

Να ζήσουμε συναρπαστικά

Να κάνουμε άγριο σεξ

Και να γελάμε με τ' ανθρωπάκια

Λέγοντας αστεία

που θα καταλαβαίνουμε μόνο εμείς

Να σου πουλάω μούρη

Αλλά να μην ψαρώνεις

Και να με γειώνεις με μια ατάκα του τύπου:

"Χέσε μας ρε μωρό μου

Σε ξέρω καλύτερα κι απ' την παλάμη μου."

Να καθόμαστε στο κρεβάτι τα μεσημέρια

Εσύ να κοιμάσαι πάνω στο στήθος μου

Κι εγώ να διαβάζω τα δικά μου

Να πίνουμε καφέ

και να παίζουμε τάβλι σε κάποιο μπαλκόνι

Με θέα άλλα μπαλκόνια

Που αράζουν γέροι που περιμένουν στωικά

να 'ρθει η ώρα τους

Κάποιο μεσημέρι κάποιου καλοκαιριού

Τότε που η ζέστη λιώνει τους δείκτες των ρολογιών

Και οι ώρες περνάνε απαρατήρητες

Αλλά ρε γαμώτο

Ήτανε λάθος το timing

Κι εγώ είχα τα δικά μου

Κι η μετεφηβεία σου δεν βοηθούσε καθόλου

Και μάλλον δεν είμαστε και όσο ενδιαφέροντες νομίζουμε

Εν τέλει

Κι ίσως θα 'πρεπε να συμβιβαστούμε μ' αυτό

Ίσως κι όλες οι σχέσεις να 'ναι έτσι

Άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο

Ίσως να κάνουνε κι όλα τον κύκλο τους

Και -χαίρω πολύ- πρέπει να δεχτώ την πραγματικότητα ως έχει

Και βάσει αυτής να πορεύομαι

Μα να.

Είναι αυτή η περίεργη σχέση μου με το τέλος

Οποιοδήποτε τέλος

Που ποτέ δεν μπόρεσα να χωνέψω

Θες να "συνεχίσουμε να τα λέμε"

παρόλ' αυτά

Κάποια στιγμή

Καλά θα δούμε

ΥΓ. Το μέρος που χαιρετηθήκαμε για πρώτη φορά

Έτυχε να είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό

Που χαιρετηθήκαμε την τελευταία

Ένας πεζόδρομος

έξω από έναν σταθμό του ηλεκτρικού

Να που ζήσαμε κι εμείς

-οι χλιαροί- κάτι

Που να θυμίζει ταινία!

Όσο περισσότερη ποίηση

τόσο πιο βαθιά απομόνωση

Όσο περισσότερη θλίψη τόσο μεγαλύτερη απόλαυση..

Και τώρα πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω.

Τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις.

Δεν έφτιαξα καμία μόνη μου.

Αυτό είναι άδικο για σένα.

Θέλω να βρω κάτι που να είναι μόνο για σένα.

Να μην χωράνε μέσα τόσοι και τόσοι.

Sedmikrásky (Vera Chytilová, 1966)

every room has it's own story to tell