Bir yerlere savrulurdum. Şimdi savrulacak yerim dahi kalmadı.

Yok,hiç yok,külliyen yokkkkkk

Ben bi 15 yıldır kendimi doğurmaya çalışıyorum. Kendimi doğurmaya. Ben kimim, aynada gördüğüm kim, nereye aitim. Sancı içindeyim, geçecek diye saçlarımı okşuyorum ama sancı içindeyim.

Neyse ya diyorsun neyse..geçiyor zaten biliyorsun, avuçlarını sıka sıka geçiyor.

Bir kafesin içindeyim.

Evimin tam olarak neresi olduğunu ben de bilmiyorum

Elimi neye atsam kuruyor döngüsü yıl oldu bitmedi. Yıl oldu düzlüğe çıkamadım. Yıl oldu stabil kalamadım. Hala direniyorum ama ben kendimde miyim acaba?

Senin değil ama aitsin.

Kalbim çabuk kırılıyor sizin gibi harcayan tarafta olamadığım için.

En çok ağlamamı yada duygularımı göstermemek için verdiğim çaba beni yoruyor. Çünkü ne anlayacaklar ne de anlamadıkları gibi susacaklar.

Değerlerini kaybetmiş insan afallaması yaşıyorum ve hatalar yapıyorum.

Ateşsiz yaktın beni.

Sonra herkes kendi düzenini kurdu, bense yıkılan düzenimi izledim.

Yaşamın yabancısıyım.

Yokuş,yokuş düzlük yok bizde.